W KLINICE OJCA ALDO

Drodzy przyjaciele, dzisiaj zmarł nasz mały Victor, nasza mała biała hostia. Wszyscy bardzo cierpimy z tego powodu. Nawet mój syn Aldito oraz drugi towarzysz z sali, chociaż pozornie nie są niczego świadomi, cierpią, ponieważ wyczuli, że zmarł ich mały towarzysz i przyjaciel. Mój syn Aldo z ogromną głową jest zwrócony w stronę łóżka, na którym leżał Victor, a w jego oczach pojawiają się łzy. Jakąż Tajemnicą jest sympatia łącząca tych trzech malców, na których patrząc, świat zapytałby: ale po co oni żyją? dlaczego pozwala im się żyć? Jakże potężne jest drżenie Bytu! Victor jest teraz w kostnicy, ze swoimi zmiażdżonymi, otwartymi oczami. Jego ciało nie wydaje się martwe, ponieważ wygląda tak jak wcześniej. Co więcej, w nim, umarłym, jeszcze bardziej oczywista staje się Obecność Tajemnicy. Zmarł o godzinie 4:00 nad ranem, gasnąc niczym świeca. Zmarł, kiedy wszyscy byli przy nim, istniało bowiem ryzyko, że umrze wcześniej, przed naszym powrotem z Brazylii. Postanowiliśmy pochować go jutro, w niedzielę, w ogrodzie przy nowej klinice, ponieważ on był, a teraz jest jeszcze bardziej, sercem szpitala. Przyjaciele, ciężko jest patrzeć na pustą kołyskę, jednak pewność, że on jest w raju, wypełnia nas, chociaż łzy zwilżają nam policzki. Módlmy się, by Victor – tak jak inne dzieci, które w życiu poznały tylko ból – z nieba pomagał nam doświadczać, co oznacza to, że rzeczywistość jest pozytywna, nawet jeśli pozornie wydaje się inaczej. Te długie lata cierpienia, które przeżył Victor, nauczyły nas dotykać dłonią drżenia Bytu, to znaczy – Victor jest. A jeśli jest, oznacza to, że Ktoś Inny go czyni, Ktoś, kto teraz postanowił zabrać go do siebie.

Ojciec Aldo i przyjaciele, AsunciĂłn (Paragwaj)

PLAKAT WIELKANOCNY

OBLICZE W CENTRUM

Giuseppe Frangi

Fragment tak znanego Oblicza Chrystusa (wykorzystywanego już na innych Plakatach) stanowi część sceny namalowanej przez Masaccia na lewej ścianie kaplicy Brancaccich w kościele Matki Bożej z Góry Karmel we Florencji. Masaccio wykonał swoje arcydzieło około 1425 roku, przyczyniając się tym samym do nadzwyczajnego przełomu w dziejach sztuk figuratywnych – kroniki podają, że wszyscy artyści spieszący, by zobaczyć nowość, pozostawali oszołomieni. Oblicze Chrystusa stanowi centrum sceny zatytułowanej Grosz czynszowy: dwunastu apostołów otacza Pana, a odwrócony plecami do widza poborca podatkowy właśnie zapytał, czy został zapłacony podatek świątynny. Jest to epizod opowiedziany w Ewangelii św. Mateusza (Mt 17, 24–27): Jezus wysyła Piotra, by wyciągnął srebrną monetę z pyszczka pierwszej złowionej przez siebie ryby. Monetę, którą Piotr (stojący na fresku z prawej strony) płaci poborcy. Scena rozgrywa się w Kafarnaum, bardzo blisko jeziora. Ważne jest jednak wdarcie się siły Masaccia, tej przestrzennej pewności, w której nowość perspektywy idzie w parze z „neoromantyczną” fizycznością, jak napisał Roberto Longhi. W centrum znajduje się Oblicze Jezusa, które „rozporządza przestrzenią, obecnymi, ich rozproszonymi uczuciami”.

ADOPCJA

WYZWANIE JEST WIELKIE, ALE DAR JESZCZE WIĘKSZY

Spotkała nas łaska, podwójny dar: 38-dniowy Gabriele z adopcji międzynarodowej i po pięciu latach 14-miesięczny Santiago z Kolumbii. Ta nie zawsze łatwa droga, którą trzeba przebyć, rozpoczyna się od sposobu, w jaki patrzą na siebie mąż i żona, pragnący, choć całkowicie niezdolni, by udzielić sobie odpowiedzi i zaplanować rozwój wydarzeń. To, co oczywiste w tej drodze, to otwartość serca na wolę Kogoś Innego, kto każe ci przejść od sytuacji, którą wiele osób uważa za „nieszczęśliwą”, do nadzwyczajnej odpowiedniości, przyprawiającej o dreszcze za każdym razem, gdy się o niej myśli. Przyprawiającej o dreszcze, ponieważ jest absolutnie oczywiste, że te dzieci spełniają bardzo ważne zadanie, nieustannie przywołując cię do tego, co jest istotą wszystkiego, przywołując cię do patrzenia na Boga jak na Ojca i jako na odpowiedź na to, czego pragnie serce. Oczywistość tego polega nie tylko na tym, że wszystko układa się pomyślnie lub nie, ale raczej na odkryciu, że własne serce wciąż woła o odpowiedniość. Objęcie dzieci, dobre spojrzenie oraz całkowita pewność co do bycia ojcem i matką kogoś, kto do ciebie nie należy, są niezwykle silnym przywołaniem do patrzenia na rzeczywistość z prośbą, by to, czego pragnie serce, było obecne i ci towarzyszyło. To prawda, również droga poprzez biurokratyczne procedury, które są obowiązkowe w przypadku międzynarodowych adopcji, nie zawsze jest łatwa i często odbiera odwagę. Trzeba jednak mieć pewność, że wszystko zmierza tam, gdzie powinno, i jest tam, gdzie powinno być, właśnie dlatego, że jest Tajemnica, której nie można uchwycić inaczej, jak tylko zawierzając Jej siebie całego i dzieci, które się pojawią. W tym wszystkim zasadniczą sprawą jest „towarzystwo” przyjaciół, którzy podjęli tę przygodę, z którymi można się skonfrontować i prosić o umocnienie w trudnych momentach, by nie czuć się samemu. Wyzwanie jest wielkie, ale dar – jeszcze większy.

Stefano i Valentina, Rimini

WYSTARCZY JEDNO WESTCHNIENIE.

Mieszkam w Chinach i wiele razy czuję się pokonana przez ograniczenia językowe. Często zapraszam do domu różne osoby, potem jednak nie jestem w stanie zamienić z nimi ani słowa. A więc zadaję sobie pytanie, czego warty jest mój wysiłek. Niedawno, stwierdzając, jak bardzo jestem ograniczona, zasmuciłam się. W tym właśnie momencie pomyślałam jednak, że taka jestem i że „z siebie samego nie będę się chlubił, chyba że z moich słabości” (2 Kor 12, 5). Powiedziałam Panu: „Proszę Cię, zrób użytek z tego wszystkiego: z tego, że nie potrafię się zachować, z mojego ograniczenia, z tego, że nie wiem, co zrobić, aby świat Cię poznał”. Dwa dni później wyszłam coś zjeść z moim przyjacielem i opowiedziałam mu o tym wszystkim, a on powiedział mi coś, co mnie poruszyło: „Tak, potrzeba jednego westchnienia…”. Zapytałam: „Jakiego westchnienia?”. Odpowiedział: „Westchnienia do Pana, ponieważ jeśli człowiek robi wszystko, a brakuje tego błagalnego westchnienia do Pana, w którym mówi: «Ty działaj», nawet najszczytniejszy zamiar byłby inspirowany miłością własną, ponieważ byłby czynieniem dla Pana bez Pana, a to nie jest prawdziwe”. Zamilkłam, ponieważ to tak, jakby sam Pan obejmował mnie i mówił: „Pragnę ciebie, daj mi swoje serce, nie chcę, byś robiła coś dla Mnie, to ja biorę na siebie czynienie dobra”. Pan przychodzi ocalić mnie z nicości, i o tym właśnie pragnę krzyczeć całemu światu.

Autorka znana redakcji

TAK CHRYSTUS STAŁ SIĘ DLA MNIE FAKTEM

Pewien chłopiec z terapeutycznej wspólnoty Pinocchio podczas Szkoły Wspólnoty powiedział takie oto świadectwo.

Podczas lektury trzeciego rozdziału Chrześcijaństwa jako wyzwanie uderzył mnie ten oto fragment: „W hipotezie stwierdzającej, że tajemnica wkroczyła w życie człowieka, przemawiając do niego ludzkim językiem, relacja człowiek-przeznaczenie nie będzie już odtąd opierać się na ludzkim wysiłku (…). Będzie natomiast napotykaniem obecnego” (L. Giussani, Chrześcijaństwo jako wyzwanie, tłum. D. Chodyniecki, Poznań 2002, s. 47–48). I potem jeszcze: „Spotkanie z osobą obecną jest czymś oczywistym i łatwym zarówno dla dziecka, jak i dla dorosłego” (s. 48). A więc zasadniczą rzeczą jest spotkanie z osobą, spotkanie, w którym objawiają się postać oraz obecność Chrystusa. Wciąż dużą trudność sprawia mi bycie nieustannie uważnym każdego dnia, tak by dostrzegać znaki tej Obecności, zauważam jednak, że gdy pracę podejmuje się na poważnie, udaje się to coraz częściej. Na przykład w ubiegłym tygodniu uderzył mnie bardzo i wzruszył głęboki akt wiary mojego kolegi, który podjął trudne wyrzeczenie na czas Wielkiego Postu. To, oraz piękna pogawędka z nim, sprowokowało mnie dogłębnie i zmusiło, by zacząć na nowo wielkopostną drogę, którą miałem zamiar porzucić. Czy też prośba innych moich kolegów, by spotkać się i porozmawiać o tematach poruszanych na Szkole Wspólnoty, ponieważ potrzeba konfrontowania się jest wciąż coraz bardziej nagląca. Te przykłady i wiele innych są dla mnie faktami. A w konsekwencji tego Chrystus jest dzisiaj dla mnie faktem, rzeczywistym i obecnym.

Fabrizio

TAJWAN

„TY NIE JESTEŚ WAIGUOREN, OBCY”

Najdroższy Księże Juliánie, w Tajwanie jest coś, czego nie sposób ukryć – jesteśmy obcymi, waiguoren. Moglibyśmy żyć tu sto lat, starać się usunąć wszystkie nasze błędy w wymowie, ubierać się tak, jak ubierają się ludzie stąd, jeść „śmierdzące tofu”… Zawsze jednak będziemy obcymi. Miesiąc temu przyjechało do nas w odwiedziny kilku przyjaciół z Irlandii. Powiedziałem im, żebyśmy spotkali się przed McDonaldem. Mała Mei-mei zobaczyła mnie i rzuciła mi się w ramiona. „Nie mam czasu, muszę odebrać dwójkę przyjaciół – powiedziałem. – Pójdę z tobą”. Nie chciałem, żeby czekali i dlatego zgodziłem się: „Dobrze, idziemy”. Gdy szliśmy, zapytała: „Kim są twoi przyjaciele? – To waiguren [czyli obcy]”. Na co ona odparła: „A kim są obcy?”. Zaskoczony tym pytaniem, zapytałem ją: „Dlaczego o to pytasz, nigdy nie widziałaś obcych?”. Ona bez słów potrząsnęła przecząco głową. Gdy przyszliśmy do McDonalda, Mei-mei przedstawiła się uroczyście. Potem skierowaliśmy się w stronę domu. Gdy szliśmy, zapytałem ją cicho: „A więc zobaczyłaś obcych?”. Przytaknęła głową. „Nigdy wcześniej ich nie widziałaś? – Nigdy”. Po chwili zapytałem: „Mai-mai, ale czy ja nie jestem obcy? – Nie, ty nie jesteś obcy”. Nie wiem, jak długo Pan pozwoli mi tu być, wiem tylko, że jedną z rzeczy, których w głębi najbardziej pragnąłem, już mi dał – pozwolił poczuć się częścią tego ludu, jest bowiem ktoś, kto nie uważa mnie za obcego. I nie jest ważne, że jest to pięcioletnia dziewczynka. Ponieważ od Mei-mei człowiek uczy się tego, czego nauczył nas ksiądz Giussani – nie jest ważna rasa, kultura i język. Serce jest jedno.

Lele