Przed wakacjami rozstaliśmy się, kładąc nacisk na słowo, do którego Benedykt XVI – a wraz z nim rzeczywistość – przywoływał nas w ostatnim czasie nieustannie: chodzi o słowo „nawrócenie”, konieczność nieustannego wpatrywania się w Chrystusa. Spotykamy się teraz w październiku bogaci w doświadczenia, które uczyniły to przywołanie intensywniejszym. Być może chodzi o małe fakty: osoby i momenty (spotkania, rozmowy, epizody), które naznaczyły, kto wie, ile naszych dni, otwierając je niespodziewanie na nieoczekiwaną obfitość wydarzeń. Albo też fakty znaczniejsze, z tych, które w pewien sposób obligują do zwrócenia uwagi na inny wymiar. Na przykład Meeting w Rimini: cały tydzień wydarzeń i świadectw, złączonych motywem przewodnim, jakim było serce i to, co mu odpowiada. Albo też Międzynarodowe Spotkanie Odpowiedzialnych za ruch Komunia i Wyzwolenie w La Thuile: niemal pięćset osób przybyłych z całego świata, ponownie zostało zaproszonych przez księdza Carróna do pogłębionej, uważnej pracy, trwającej już od jakiegoś czasu, od chwili postawienia tego pytania, zadanego przez Nikodema, które wiosną, w czasie rekolekcji Bractwa ukazało nam zasadniczy problem: „Czy człowiek, będąc starcem, może się na nowo narodzić?”.

Albo też orędzie Ojca Świętego na XXVI Światowe Dni Młodzieży, z 6 sierpnia, ogłoszone jednak prawie miesiąc później (znajdziecie je na s. 28). Tego, kto pojechał do Rimini, uderzą już pierwsze jego słowa: „Kobieta i mężczyzna zostali stworzeni do rzeczy wspaniałych, do wieczności”, które zdają się podejmować i uwydatniać właśnie temat Meetingu. Jednak gdy dobrze się w nie wczytać, wnikliwie, dociera się do fragmentów, które domykają pewien idealny trakt. Ojciec Święty mówi o tym w sposób jasny, wychodząc od motta Światowych Dni Młodzieży (parafrazy wersetu z Listu świętego Pawła Apostoła do Kolosan: „Zakorzenieni i zbudowani na Chrystusie, mocni w wierze”, por. Kol 2, 7): „Wiara chrześcijańska nie polega tylko na wierzeniu w pewne prawdy, ale jest przede wszystkim osobistą relacją z Jezusem Chrystusem, jest spotkaniem z Synem Bożym, który całej naszej egzystencji nadaje nowego dynamizmu”. I dalej: „To sam Chrystus podejmuje inicjatywę zakorzenienia, zbudowania i umocnienia wiernych” (cyt. za: www.madryt2011.pl).

Sięgnijcie po zamieszczone na naszej stronie (www.cl.opoka.org.pl) teksty ze spotkania odpowiedzialnych w La Thuile, zebrane w książeczce Życie jest pamięcią o Mnie (pozycja polecana jako Lektura miesiąca); wejdźcie na ten trakt wyznaczony przez świadków, lekcję, końcową syntezę. Nie sposób w tym wszystkim nie usłyszeć echa „inicjatywy Chrystusa” i „osobistej relacji”, od samego Wprowadzenia: „Prawda nie jest czymś abstrakcyjnym, ale jest tą Miłością, która pochyliła się nad naszą nicością (...), tym wzruszeniem się naszą nicością. (...) Jakiegoż osobistego poruszenia potrzeba! Potrzeba tego wzruszenia, które zrodziłoby to osobiste poruszenie i znalazło w nas tę dyspozycyjność. Oto nasza odpowiedzialność: nawrócić swoje «ja» do obecnego Wydarzenia, czyli do tej Miłości, która pochyliła się nade mną”. Obecnej teraz, współczesnej mi teraz. Zanim sam podejmę jakąkolwiek inicjatywę, ponieważ wydarza się, jak chce i gdzie chce. Potrzebuje jednak mojego „tak” oraz mojej pamięci, ażeby „ja” teraz rozpoznało, że przynależy do Niego i że może się zmienić.

Trudno o odpowiedniejszy klucz do lektury – i zrozumienia – tego, co wydarzyło się w minionych tygodniach (a czego dokumentację znajdziecie na następnych stronach, zaczynając właśnie od Meetingu). Wydarzenie przez duże W obecne w każdym wydarzeniu. Teraźniejsze. Trudno jest jednak nawet pomyśleć o najbliższych dniach, o wznawianym „roku społecznym” – pracy, szkole, obowiązkach: o wszystkim – tak, by nie zakwitła nieoczekiwana radość, obietnica pewnego dobra, nie ukazała się wyraźna droga. Ponieważ sednem wszystkiego jest to teraz. Nie istnieje teraz, w którym nie moglibyśmy powiedzieć Chrystusowi „Ty”.