Czytacie na tych stronach o nowej dynamice w świecie GS [Gioventù Studentesca – Młodzieży Uczniowskiej]. Młodzi ludzie, którzy wbrew wszelkim analizom dominującej mentalności proszą tylko o to, by traktowano ich po ludzku. Jak jednak żyją tą nowością ci, którzy stoją „po drugiej stronie katedry”, nauczyciele? Zapytaliśmy o to Franco Nembriniego, nauczyciela z Bergamo, odpowiedzialnego za GS. „Nastolatki żyją dzisiaj zagubieni i samotni, jak nigdy dotąd. Wszystko ich rozczarowuje, ponieważ spróbowali wszystkiego i nic ich nie satysfakcjonuje. Jak gdyby dotarli do «rafy nudy», jak mówi Oskar Miłosz w Miguelu Mañarze. Paradoksalne jest jednak to, że w wyniku tego wszystkiego wyłania się ich serce. Wystarczy nowe i pełne zainteresowania spojrzenie, aby przylgnęli z całych sił. Problem pojawia się później”.

To znaczy?
Kontynuowanie tego ich przylgnięcia. Tutaj zaczyna się nasze zadanie wychowawcze. Trzeba ich pchnąć do źródła tego dostrzeżonego i odpowiadającego ich sercu zafascynowania. Jeśli się uda – wydarza się cud, sukces nie zależy od nas. Panuje wolność. To jest Boże dzieło.

Co przydarzyło się Wam, dorosłym?
Zrodziła się przyjaźń. Odkryliśmy, że byliśmy wzruszeni tym, co wydarzało się na naszych oczach. Wtedy zaczęliśmy się wzruszać z powodu nas samych, stawać wobec tego, czym jesteśmy. Tutaj uwidacznia się miłosierne spojrzenie Boga. Widzisz je, ponieważ jest takie miejsce, gdzie są ludzie, którzy nie brzydzą się ani nie boją tego, kim jesteś. Tam znajduje się Tajemnica. Stając wobec Obecności, człowiek pozwala się wychowywać. A przez to sam może wychowywać. W ten sposób problemem nie jest już, „co zrobić, żeby dzieciaki spotkały GS”, ale postawienie ich w obliczu tego, co się wydarza. W ten właśnie sposób wspólnoty GS rozkwitają lub, w niektórych przypadkach, rozkwitają na nowo.

Piękna przygoda...
Nie, cud.