Do Czcigodnego brata Kiryła

Metropolity Smoleńska i Kaliningradu

Z prawdziwą radością przyjąłem wiadomość, że Jego Ekscelencja współpracując z Centrum Kulturalnym Biblioteka Ducha przyjął zaproszenie do zredagowania przedmowy do rosyjskiej wersji językowej książki Wprowadzenie do chrześcijaństwa, w której zostały zebrane moje wykłady z czasu, kiedy byłem profesorem na Uniwersytecie w Tybindze.

Czytając rozważania, przez które Jego Ekscelencja przedstawia wspomniany tekst, zauważyłem ścisłą analogię do analizy niektórych podstawowych problemów, jakie nurtują dziś chrześcijan, znużonych konfrontowaniem wymogów wiary z relatywizmem, charakteryzującym współczesną kulturę. W kontekście stwarzającym ryzyko zrównania wszelkich opinii i etyk, chrześcijanin budując na mocnej skale, jaką jest Chrystus i czerpiąc ze świeżego źródła żywej Tradycji, nie powinien mieć żadnych obaw w głoszeniu prawdy Bożej, która czyni osobę wolną i prawdziwą. Również w sercu człowieka współczesnego są obecne słuszne pytania i niepokoje, na które jedynie Słowo Wcielone potrafi dać zadowalające odpowiedzi. W to przekonanie wpisuje się w dzisiejszym chrześcijaństwie pewna wzrastająca zgodność: laicyzm i sekularyzm, a ich apodyktycznymi twierdzeniami okazują się coraz bardziej niezdolne do ofiarowania satysfakcjonujących rozwiązań wobec wyzwań współczesnego świata, zamożnego materialnie, ale kulturowo i duchowo coraz słabszego.

Jestem mocno przekonany, że właśnie z tego stwierdzenia wynika wspólne, solidarne zadanie prawosławnych i katolików, zadanie uzasadnione także obawą, że alienujące ideologie mogą doprowadzić do powtórzenia tragedii, przeżywanej przez ludzkość w wielu częściach świata, na przestrzeni dopiero co minionego wieku.

Miłość bliźniego, która już nas jednoczy, może zapewnić zbieżność w wysiłkach podejmowanych przeciwko zagrażającym niebezpieczeństwom; to dzięki miłości rozwija się obustronny dialog, bogaty w obiecujące perspektywy.

Dziękując za rozważania, którymi Jego Ekscelencja zechciał ubogacić mój tekst – pozostający dla mnie wciąż bardzo drogi, choć od jego powstania minęło już wiele lat – powierzam duszpasterską i kościelną misję Jego Ekscelencji matczynej opiece Błogosławionej Dziewicy Maryi, prosząc o obfitość błogosławieństw dla Nieba dla Jego Ekscelencji, Czcigodnego Brata i dla drogich mu osób.

Watykan, 15 listopada 2006 r.

Benedykt XVI