To, że Unia znajduje się w kryzysie, nie ulega wątpliwości. I to nie tylko ze względu na ataki eurosceptyków i neosuwerenistów, albo presji z zewnątrz – czy to chodzi o naciski Trumpa albo Putina, czy też o ogromne masy imigrantów – ale ze względu na to, jak traci z pola widzenia swoje „społeczne racje”, ducha, który ją zrodził. Przestrzeń solidarności i współpracy między narodami, które jeszcze niedawno – i od zawsze – prowadziły ze sobą wojnę. Coś niesłychanego, zakorzenionego już w historii (nieprzypadkowo patronem Europy jest święty Benedykt), ale pielęgnowanego z uporem, dopóki nie rozkwitnie, przez nielicznych polityków, których łączą dwie kwestie: szeroka i dalekowzroczna wizja oraz chrześcijańska wiara, która w naturalny sposób inspirowała pewne zasadnicze wartości.

A jednak Europa, ze wszystkimi swoimi ograniczeniami, „wciąż ma sens”, jak zauważa francuski politolog Pierre Manent w wywiadzie, którzy znajdziecie na dalszych stronach. A odzyskanie jej fundamentów, „zjednoczenie historii”, jest palącą potrzebą, co widać w rozmowie z innym znanym europejskim intelektualistą, hiszpańskim socjologiem Victorem Pérezem Díazem.

A więc od czego zacząć na nowo? I jaki nowy wkład możemy wnieść my, chrześcijanie, w tę rekonstrukcję? Papież Franciszek zadał sobie to pytanie w przepięknym wystąpieniu z 2017 roku, które proponujemy, ponieważ wskazuje zagadnienia w gruncie rzeczy nieusuwalne (Ludzie, którzy pragną żyć, tekst dostępny na: www.pl.clonline.org). Obok tego kilka świadectw z różnych zakątków Europy (Holandii, Litwy, Republiki Czeskiej). Są to przykłady „oddolnego” podjęcia inicjatywy wypływającej z wiary, zdolnej zrodzić inne spojrzenie na człowieka, a więc inny sposób stawiania czoła problemom – niezależnie od tego, czy chodzi o przyjmowanie imigrantów albo wychowywanie, pomoc nieletnim albo politykę – i oferowanej wszystkim. Ponieważ Europa jest wciąż dobrem dla wszystkich. (dp)