Na początku trudności organizacyjne przerastały nas. Pobyt w Łagowie i postawione tam pytania: Kim jestem? Za kim idę? Oraz nasze odpowiedzi na nie sprawiły, że przestaliśmy się skupiać na tym co możemy zrobić. Najważniejszą rzeczą stało się – pójście za – (w naszym przypadku Markiem). Wszystkie wcześniejsze problemy nie były już tak wielkie. Bardzo dużo osób, zarówno naszych przyjaciół jak i zupełnie nieznajomych służyło nam na różne sposoby swoja pomocą.

Począwszy od wojska, któremu zawdzięczaliśmy namioty poprzez ogrodników obdarowujących nas świeżymi owocami i warzywami, a skończywszy na pomarańczach i koszulkach z wizerunkiem papieża od naszego ks. Proboszcza.

Wielką radością dla nas było codzienne odwiedzanie nas przez naszych przyjaciół, gości, którzy swoją obecnością ubogacili to wspaniałe wydarzenie.

Posłuszeństwo w każdym najdrobniejszym geście sprawiło, że jedność stała się namacalnym znakiem. Nawet po zakończeniu obozu niektóre dzieci przyjechały o nas tęskniąc za tym, co stało się ich udziałem w Krynicznie. To doświadczenie pokazało jak żyć, aby być szczęśliwym.