„Kto nie chciałby dwojga takich przyjaciół?” – takie pytanie zadał ksiądz Julián Carrón podczas Dnia Inauguracji Roku CL po tym, jak zacytował list Mireille Yogi, w którym opowiada ona o doświadczeniu przeżytym ze swoim mężem (zob. „Strona pierwsza”, „Ślady” 5/2017). Carrón kontynuował, odnosząc się do słów Papieża: „Odwiedzaj osoby, które zachowały serce dziecka. W ich pokorze znajduje się ziarno nowego świata”.

Mireille i Victorien są małżeństwem od 18 lat. Mieszkają w Yaoundé w Kamerunie. Ich historia jest historią miłości silniejszej od wszystkiego. „Dzięki niej żyliśmy pod prąd” – opowiada Mireille. Nie mieli biologicznych dzieci, a w ich kulturze bezpłodna kobieta to wstyd, o ile nie przekleństwo: Mireille zawsze czuła na sobie wzrok i komentarze ludzi. I prosiła o cud, który jednak nie nadchodził. Wraz z upływem lat pragnienie dania dziecka Victorienowi stawało się coraz większą obsesją. Aż do dnia, w którym on jej powiedział: „Przestań płakać. Dla mnie jesteś warta więcej niż dziesięcioro dzieci. Poślubiłbym cię jeszcze raz”.

Te słowa, niemoĹźliwe do wypowiedzenia dla mężczyzny w ich środowisku, były owocem doświadczenia, ktĂłrym Ĺźyli. Mireille wyznaje: „To był ogień, ktĂłry pochodził od Chrystusa”. Z jej spotkania z ruchem CL, ktĂłre miało miejsca kilka lat przed ślubem. Zwyczajne spotkanie – podążanie za ciekawością wzbudzoną przez dwie dziewczyny z parafialnego chĂłru – totalne, do tego stopnia, Ĺźe gdy Victorien poprosił ją o rękę, powiedziała mu: „Musisz wiedzieć, Ĺźe jestem kobietą ÂŤuczynioną» przez wiarę. To właśnie dlatego chcesz mnie poślubić. Nie zabraniaj mi nigdy podążać drogą, ktĂłrą odnalazłam. PoniewaĹź to jest moje Ĺźycie z Jezusem”. On podąża za nią. „W ten sposĂłb widzieliśmy, jak nasza miłość wzrasta”.

Bez zapłonu. Spotkanie z Ĺźywym chrześcijaństwem odnawia się w „tak” Mireille powiedzianym księdzu Maurizio Bezziemu, misjonarzowi z PIME (Papieskiego Instytutu Misji Zagranicznych), ktĂłry proponuje jej pracę w Centrum Edimar, ośrodku wychowawczym dla młodzieĹźy z ulicy. Ĺťycie jej i jej męża poszerza się, ich dom otwiera się na młodych nanga boko, „tych, ktĂłrzy śpią na zewnątrz”, między ulicą a więzieniem, kradnąc i paląc konopie, zaraĹźonych AIDS albo z Ĺźyciem znajdującym się w posiadaniu duchĂłw, i towarzyszą im, kaĹźdemu z osobna, „aby na kaĹźdym spoczęło spojrzenie miłości, ktĂłrej nigdy nie otrzymali”. Dzisiaj mają takĹźe dwoje dzieci: 4-letniego JĂŠrĂŠmie, ktĂłry jest u nich w rodzinie zastępczej, oraz adoptowaną w 2012 roku siedmioletnią AndrĂŠe.

Ale w pewnym momencie z tego „ognia”, ktĂłry popchnął ich do Ĺźycia małżeńskiego, przez co czuli się jedynymi na świecie, „pozostał tylko Ĺźar, ktĂłremu groziło, Ĺźe stanie się popiołem”. Mireille zauwaĹźa to za sprawą bardzo zwyczajnego wydarzenia. Pewien mężczyzna zakochuje się w niej. „Osoba, ktĂłrą znałam od wielu lat, zaprosiła mnie na kolację. Cieszyłam się, Ĺźe mogę wyjść z domu”. MĂłwi Victorienowi, Ĺźe wrĂłci późno, Ĺźeby zajął się dziećmi. „Tamten wieczĂłr był bardzo piękny. Byłam z kimś, kto poświęcał mi niezwykle duĹźo uwagi, spieszył, by otworzyć mi drzwi samochodu, zauwaĹźał, kiedy mĂłj kieliszek był pusty, patrzył na mnie, zwracając uwagę na najmniejsze szczegóły, i pozwalał mi mĂłwić o wszystkim i o niczym, słuchając z niezwykłą uwagą. Czułam się, jakbym unosiła się metr nad ziemią”.

Jakiś czas potem znów ją zaprasza. „Zgodziłam się, ponieważ jego towarzystwo dobrze na mnie wpływało”. Ale tym razem człowiek ten mówi jej, że od jakiegoś czasu jest w niej zakochany. „Jego wyznanie przyprawiło mnie o drżenie nóg. Kiedy wróciłam do domu, byłam zadowolona, że ktoś mnie pragnął. Że ktoś mówił mi rzeczy, których już dawno nie słyszałam. Kiedy ostatnim razem było tak między mną i moim mężem? Kiedy powiedział mi, że mnie kocha, albo kiedy ja mu to powiedziałam? Upłynęło zbyt wiele czasu”.

Między nich wcisnęło się głębokie oddalenie, wąziutkie, gdy uganiali się za sprawami do zrobienia, a dzień kończyli z komórkami w rękach, zanim nie zmorzył ich sen. „Kiedy to sobie uświadomiłam, poczułam, że grunt osuwa mi się pod nogami – kontynuuje Mireille. – Z troską zajmujemy się rodziną, domem, przyjmujemy młodzież, pomagamy sobie nawzajem… Ale jesteśmy rozdzieleni, odłączeni”.

Wobec spotkania z tamtym mężczyzną ona natychmiast okazuje lojalność. Zatrzymuje się, rozgląda i czuje się jak samochód kręcący się wokół własnej osi, bez zapłonu, by ruszyć. I rozumie, co się stało: „Myślimy, że posiadamy rzeczy na całe życie. Tymczasem one są nam dane. Dopóki nie zagubimy ich początku, a wtedy wszystko jałowieje”. Widząc siebie tak zubożałą, uświadamia sobie prawdziwy problem występujący między nią a jej mężem: „Chrystus nie był już punktem wyjścia naszej codzienności”. Od jakiegoś już czasu nie modlili się razem i „nie cieszyliśmy się rzeczami, dziękując Bogu za to, że nam je podarowuje”. Było to „bolesne odkrycie”, ale ona nie stawia oporu, co więcej, „byłam zadowolona z tego, czego doświadczałam. Ponieważ Pan posługiwał się pierwszym lepszym spotkaniem, by przywrócić mi samą siebie. Przychodził, by znów się o nas zatroszczyć”.

Niedługo potem, w dniu rocznicy ich ślubu, nalega, by wyszli z mężem na kolację. On czuje się nieswojo z powodu eleganckiego wieczoru, ale się zgadza, kończąc przy stole z głową wypełnioną myślami i żoną patrzącą mu w oczy, cierpliwie czekającą na niego: „Chciałam się z nim spotkać” – mówi. Opowiada mu o tym, co się stało, i w ten sposób otwierają się na siebie, przyjmują siebie. „Masz rację – mówi Victorien. – Nasza miłość wyrosła jak drzewo. Ptaki zlatują się, by na nim przysiąść, ludzie znajdują pod nim cień… Ale jeśli przestaniemy żywić się u źródła, uschniemy”.

W tamtej chwili serce Mireille wypełnia się wdzięcznością. „Pan przywracał nam intensywność naszego małżeńskiego życia. W ten sposób odmówiliśmy Anioł Pański, zjedliśmy coś i jak dwoje dzieci nieśmiało wróciliśmy do domu z pewnością, że zostaliśmy pokochani przez Kogoś Innego i że to On nas pragnie. Ten, który rozpoczął naszą historię z nami, przed nami, przyszedł jeszcze raz, by nam pomóc”.

Wołanie Boga. To jest dyspozycyjność wobec sposobu, w jaki BĂłg pragnie wywaĹźyć nasze drzwi. Wobec „symptomĂłw”, ktĂłre wyłaniają się w nas, jak mĂłwił CarrĂłn. „Symptomy są jak wołanie, ktĂłre BĂłg, pełen czułości wobec nas, wydobywa z naszych wnętrzności. Jakby mĂłwił nam: ÂŤCzy nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak bardzo Mnie potrzebujesz?»”.

Po tej rocznicowej kolacji „codzienność nie przestała być trudna” – opowiada Victorien, który kilka dni wcześniej miał problemy w pracy i powiedział żonie: „Kiedy nie jesteśmy «razem», wszystko robię źle”. Na co ona mu odpowiedziała: „Tak. Ale tego bycia razem nie ma bez Chrystusa”.

Chrystus jako „punkt wyjścia” codzienności. „Jest bardzo konkretny – mówi Mireille. – Rano to ja modliłam się z dziećmi, ponieważ Victorien miał zbyt wiele rzeczy do zrobienia. Zawsze wspólnie czytaliśmy Ewangelię na dany dzień, by wiedzieć, «co takiego mówi nam dzisiaj Jezus», ale doszło do tego, że robiłam to sama, podobnie z codziennym chodzeniem na Mszę św. Nie było już jedności. Ponieważ jedność jest w Chrystusie, w «początku» rzeczy. W początku dnia”.

„Wzrosło we mnie pragnienie ÂŤmojejÂť relacji z Bogiem – mĂłwi Victorien. – By wyłoniło się moje serce, moja wolność”. W tym pomaganiu sobie, w uświadamianiu sobie oraz w odzyskiwaniu świadomości „stajemy się większymi przyjaciółmi – mĂłwią. – Jesteśmy pewni, Ĺźe naszym Ĺźyciem kieruje Ktoś Inny. I to daje nam prostotę oraz większą miłość do wolności drugiej osoby. Jesteśmy tutaj jak dwoje dzieci, ktĂłre otrzymały przebaczenie od ojca. Problemy małżeńskie stają się okazją do bycia prawdziwszymi, do tego, by zaczynać na nowo”.

Z szeroko otwartymi oczami Mireille odkryła, jak jej serce było oddalone od Chrystusa, także w obliczu przyjaźni z księdzem Remigio, który z Włoch towarzyszy wspólnocie w Kamerunie. Przyjechał ich odwiedzić, był z nimi po prostu: „Niezależnie od tego, jak szlachetne jest to, co robicie, chcę wiedzieć, jak się macie”. Widok miłości księdza Remigia rozsadził fundament wszystkich murów, które ona wzniosła, także w przypadku przyjaciół z Ruchu, z którymi relacja się zagubiła. „Mówiłam sobie, że nie muszę ich szukać, że gdyby chcieli, wiedzieli, gdzie nas znaleźć… Mnóstwo obiekcji”. Ale ksiądz Remigio pytał o tego i o tamtego, troszczył się. Ona ucinała krótko, jakby nie zasługiwali na tak wielką uwagę. On w ogóle na to nie zważał i dalej okazywał zainteresowanie tymi osobami.

Zwyczajne „dziękuję”. â€žW spojrzeniu księdza Remigia zobaczyłam, jak waĹźne dla niego było to, by kaĹźdy był szczęśliwy. Zszokowało mnie to. I zapragnęłam mieć tak samo czułe spojrzenie jak on. W moim wnętrzu zaczęłam się modlić i prosić o przebaczenie: za wszystkie razy, kiedy przeszkodziłam Chrystusowi w tym, by posłuĹźył się moim sercem i moim spojrzeniem, by ukazać się przeze mnie”.

Wtedy znów zaczęła poszukiwać przyjaciół niewidzianych od dawna. „Przepełniona tą przyjaźnią, która zmąciła spokój, w którym się zatrzymałam”. Przytacza tylko smsa, otrzymanego w odpowiedzi od jednego z nich, zwyczajne: „Dziękuję”. „Dziękuję pełne niewypowiedzianych rzeczy”.