Tytuł, jaki nadaliście tej edycji, jest mocno przywołujący: „To, coś po ojcach odziedziczył w spadku, jeśli chcesz posiąść, zdobądź jeszcze raz”. Cytat pochodzi z dzieła, które być może bardziej niż inne odzwierciedla dramatyczną syntezę życia jego autora: z Fausta Goethego. Goethe rozpoczął je w 1772 roku i ukończył (jeśli tak można powiedzieć) w 1831 roku. Rok przed śmiercią. Jest to dzieło życia: Faustem jest Goethe; jest to jego czas i być może, ze względu na pewne aspekty, także nasz.

Natura jest dla Goethego autentycznym miejscem chwały, „czystością i pięknem, w których objawia się boskość”, „uformowaną formą, która ukazuje w sobie / nieskończenie tajemniczą ideę Boga”, jak podkreśla von Balthasar. Wysuwanie kwestii Boga-natury oznacza wysuwanie kwestii człowieka. Jego wolności, jego decyzji. (…)

Tak jak Faust, człowiek jest stawiany wciąż na nowo w obliczu wyboru: tytanizmu czystego działania, absolutnego działania, które w swoich możliwościach staje się niekontrolowane, albo kontemplacji tajemnicy, pojmowania wolności jako odpowiedzialności, a nie tylko możliwości. Pokusą nadczłowieka albo ludzkim niepokojem.

Sądzę, że wtedy tak samo jak dzisiaj nie można obejść się bez kategorii „tajemnicy”, definiującej głęboki wymiar człowieczeństwa, w którym Bóg ma udział. Tajemnica nie jest tym, co blokuje myśl, ale zakresem historyczno-egzystencjalnego horyzontu między transcendencją a wnętrzem. „Ty byłeś bardziej wewnątrz niż to, co we mnie było najbardziej osobiste, a zarazem wyżej nade mną, niż mogłem myślą sięgnąć kiedykolwiek” – mówi święty Augustyn o tajemnicy Boga i tajemnicy człowieka w swoich Wyznaniach (III 6, 11, tłum. Z. Kubiak). (…)

W czasie takim jak ten miłość do bliźniego nie może się ograniczać do relacji, że tak powiem, prywatnych, między pojedynczymi osobami. Trzeba, by miłość urzeczywistniała się w publicznej odpowiedzialności każdego z nas, w różnych sektorach społecznych, politycznych i instytucjonalnych. Cud bezinteresownej miłości, która wydaje się tak absurdalna dla mentalności wielu naszych współczesnych, musi mnożyć się w naszych społeczeństwach, w naszej konkretnej historii. Trzeba uznać i zaproponować na nowo społeczne i polityczne zadanie także na płaszczyźnie wychowawczej zarówno pojedynczemu chrześcijaninowi, jak i poszczególnym chrześcijańskim grupom, każdemu zgodnie z różnymi sytuacjami i kompetencjami. Dzisiaj jest to na nowo potrzebne.

Trzeba prosić Kościół, by uwiarygodnił swoją miłość do współczesnych mężczyzn i kobiet poprzez głoszenie Ewangelii, swój styl życia oraz swoje krytyczne działanie wobec każdego aspektu społecznego i politycznego. (…)

Kościół nie jest społecznym związkiem. Gdyby tak było, zdradziłby swoją naturę i swoją misję. Rodzi się on z otwartego boku Chrystusa i jest wezwany do dawania świadectwa o boskiej godności tej miłości, jaką Bóg ma do człowieka. Chrześcijańska inność rodzi się z wierności Chrystusowi i Jego Ewangelii zgodnie ze stylem miłości. Ale nic nie jest bardziej wymagające i ryzykowne od miłości. O tym właśnie daje świadectwo znany List do Diogeneta: „Przebywają na ziemi, lecz są obywatelami nieba. Słuchają ustalonych praw, a własnym życiem zwyciężają prawa. Kochają wszystkich ludzi, a wszyscy ich prześladują” (9-11).

Z tego powodu, ze względu na miłość Kościół i chrześcijanie nie mogą nie reagować krytycznie w obliczu każdej rzeczywistości. Dzisiaj papież Franciszek mówi, że preferuje Kościół „zraniony i brudny”, ponieważ wychodzi na ulicę, aniżeli Kościół narcystycznie zamknięty w sobie. Jest to wezwanie do wyjścia na drogi świata.

Drodzy przyjaciele! Jesteśmy w przededniu nowego synodu, który z woli Papieża został poświęcony zagadnieniu: „Młodzi, wiara, rozeznanie”. Tytuł waszego Meetingu wzywa także do przekazywania wiary między pokoleniami. Do podjęcia przez nowe pokolenie zagadnienia wiary we współczesnym świecie.

Jako Kościół mamy przed sobą wielkie wyzwanie wychowawcze w najbliższych latach. Ale my w pierwszej kolejności musimy dać się wychowywać Bogu. Musimy zostawić drzwi naszego serca otwarte przed Duchem Świętym. To On jest wewnętrznym mistrzem. Musimy zadawać sobie pytanie o to, jakie dziedzictwo stylów, działań, myśli, świadectw pozostawiamy nowym pokoleniom.

Następnie po tym, jak spróbujemy tworzyć wspólnoty bardziej gościnne, wierniejsze i bardziej autentyczne, musimy ponosić ryzyko wolności. Musimy posiadać odwagę wolności Dzieci. Wiedząc, że Bóg zawsze i nieustannie rozbrzmiewa w sumieniach. I nasi młodzi Go znajdą. Zobaczą Go w oczach tych, których będą kochać; będą Go słyszeć w ciszy, która zakłóca spokój w obliczu choroby; odczują Go w głodzie i w pragnieniu sprawiedliwości; usłyszą Go jako niepodważalne „nie” w obliczu skandalu przemocy i nienawiści; poznają Go jako ogień, który płonie, nie gasnąc.

(Cały tekst w języku włoskim dostępny na stronie clonline.org)

MEETING 2018

OD 19 DO 25 SIERPNIA

Siły poruszające historię to te same siły, które czynią człowieka szczęśliwym.