Jako pierwsza dotarła tu Teresa, pięć lat temu: „Po uzyskaniu dyplomu na Akademii Sztuk Pięknych przy ulicy Brera w Mediolanie dostałam się na studia podyplomowe ze sztuk wizualnych na University College London” – opowiada dzisiaj, ma 26 lat i małą pracownię, w ktĂłrej realizuje projekty wystawowe i wykonuje workshop dla muzeĂłw. Trzy lata później dołącza do niej Tommaso, ktĂłry w Caravaggio, w Bergamasce, ma warsztat stolarski. „Chcieliśmy się pobrać, dlatego w 2015 roku postanowiłem zamknąć wszystko, łącznie z działalnością gospodarczą, i sprĂłbować pracy stolarza po drugiej stronie kanału La Manche”. Zaraz po przylocie zauwaĹźa, Ĺźe Ĺźycie tu pędzi z prędkością 300 kilometrĂłw na godzinę. Od razu znajduje zatrudnienie w firmie produkującej luksusowe meble dla wielkich biur w City. W międzyczasie udaje mu się rozpocząć drobną działalność na własną rękę. Po urządzeniu mieszkania pobierają się z Teresą. WkrĂłtce dowiadują się, Ĺźe spodziewają się dziecka. „Gdy to wszystko się działo, w międzyczasie zaprzyjaĹşniliśmy się z Paolą i Saverio” – opowiada Tommaso. Paola jest dobrą przyjaciółką Teresy od czasĂłw studiĂłw na ASP w Mediolanie. Rok temu spakowała walizki i przeprowadziła się do Londynu, gdzie dzisiaj pracuje dla kilku galerii sztuki. Saveria poznali natomiast przez przypadek. Ktoś przed przyjazdem dał mu telefon do Teresy, w ten sposĂłb skontaktował się z nią, prosząc o pomoc w znalezieniu mieszkania. Saverio, 28 lat, pochodzi z Turynu. Skończył historię na Uniwersytecie Państwowym w Mediolanie, ale ma bzika na punkcie rowerĂłw. „Pomyślałem, Ĺźe chciałbym pracować w tej branĹźy i po kilku latach naprawiania rowerĂłw we Włoszech, postanowiłem sprĂłbować zrobić ÂŤkarierę» w Londynie – opowiada. – W niecałe dwa tygodnie znalazłem zatrudnienie w największej sieci sklepĂłw rowerowych w mieście”.

Zepsuty rower. CzwĂłrka przyjaciół nie ma wielu okazji do tego, by się spotykać, miasto jest duĹźe i rozkład dnia napięty. Dwie rzeczy trzymają ich razem: Szkoła WspĂłlnoty, na ktĂłrą chodzą w środę wieczorem, i to, Ĺźe wszyscy dla zaoszczędzenia czasu i pieniędzy poruszają się wyłącznie na dwĂłch kółkach. „Moglibyśmy powiedzieć, Ĺźe wszystkie najwaĹźniejsze etapy powstawania naszej grupki Bractwa wiążą się z rowerowym siodełkiem” – Ĺźartują we czwĂłrkę.

Pierwszy etap ma miejsce na początku 2016 roku. Z powodu awarii roweru Teresa trafia do sklepu Saveria. „Przy tej okazji powiedziałem jej zwyczajnie: «Co powiesz na cotygodniowe spotkania, by popracować nad tekstem Szkoły Wspólnoty? – opowiada Saverio. – Ponieważ zaczęło mnie ogarniać lenistwo i sam ostatecznie nigdy tego nie robię». Na co ona otwarcie odpowiedziała: «Nam to odpowiada, ponieważ mamy ten sam problem». Potem zaprosiliśmy Paolę”.

Drugi etap rozpoczyna się podczas wycieczki po londyńskich parkach. Teresa właśnie dostała z siedziby CL list z wiadomością, że jej prośba o przyjęcie do Bractwa została rozpatrzona pozytywnie. Nie był to formalny gest, zastanawiała się nad tą sprawą ponad rok. „Pragnęłam wielkiego towarzystwa w moim życiu, ale czułam się nieadekwatna wobec tak radykalnej przynależności. Kiedy dostałam ten list, moje pytanie o znaczenie tego przylgnięcia wybuchło na nowo”. Podczas wycieczki rozmawia o tym z Saverio, który jest już zapisany. „Wszyscy mówili mi, że sprawa jest prosta: rekolekcje, dni skupienia, a następnie fundusz wspólny” – wspomina Teresa. Tamtego popołudnia pyta Saveria: „Ale jak to się dzieje, że to zmienia mój sposób życia?”. Na co on: „Nasza przyjaźń jest tym, co podtrzymuje moje życie, od kiedy tu przyjechałem. Współdzielimy wszystko. Może już jesteśmy Bractwem?”.

Następnie trzeci etap. Pewnego wieczoru, pomimo ulewnego deszczu, cała czwĂłrka szykuje się i dociera na rowerach do pubu znajdującego się w rezydencjalnej dzielnicy Balham. Tam czeka na nich Peppe, przyjaciel z Memores Domini, ktĂłry prowadzi Szkołę WspĂłlnoty. Chcą go zapytać o naturę ich przyjaĹşni. „Odpowiedział nam na nasze pytanie, opowiadając o swoim doświadczeniu. I powiedział, Ĺźe o Bractwie nie decyduje się przy stoliku, ale jest ono uchwyceniem czegoś, co juĹź się wydarza” – opowiada Paola. W tym momencie zostało przezwyciężone kaĹźde wahanie.

Ale to nie tylko słowa Peppe ich przekonują. W ciągu tych pięciu miesięcy istnienia grupki bliskość między nimi wzrasta do tego stopnia, że obejmuje codzienność. „Tutaj wszystko dzieje się szybko, także spotkania z ludźmi. Zdarzają się nieustannie, ale często pozostają tylko epizodami. Wracasz do domu wieczorem, mając w pamięci jakąś twarz, szybką wymianę zdań. Czasem nie daje mi to spokoju, ponieważ na początku wszystko wydaje się pozbawione związku” – opowiada Teresa. Tak jak to było z Hafidą, młodą muzułmanką, którą spotyka wraz z Tommaso na siłowni, gdzie chodzą się wspinać. „To ona do nas podeszła i się przedstawiła. Opowiedziała nam o sobie, o swoich studiach i pracy w wielkiej firmie konsultingowej. A potem nabrała odwagi, zwierzając nam się, że jest jej trudno znaleźć przyjaciół”. Odruchowo Teresa zaprosiła ją na kolację. „Wtedy zdałam sobie sprawę z wartości naszej grupki. Ponieważ dwie minuty po tym, jak ją zaprosiłam, zaczęłam już mieć wątpliwości. Byłam skłonna sobie odpuścić… tymczasem przypomniałam sobie, że planowaliśmy grilla z Saverio i Paolą i umówiliśmy się z nią właśnie tam”.

Grill z Hafidą. Kolacja jest zaskoczeniem dla wszystkich: dla Hafidy, ktĂłra angaĹźuje się, poczynając od zakupĂłw, w czasie ktĂłrych poszukuje mięsa halal, ktĂłre mogłaby zjeść takĹźe ona, oraz dla młodych, ktĂłrzy patrząc w oczy i przysłuchując się pytaniom swojego gościa, odkrywają, Ĺźe jedność, ktĂłrą Ĺźyją, jest czymś dogłębnie oryginalnym. „Hafida dopytywała o nas, o to, jak się poznaliśmy. Będąc tak mocno związana ze swoją religią, chciała wiedzieć mnĂłstwo rzeczy o naszej”. I od razu domyśla się, Ĺźe ich relacje opierają się na wolności. Nie boją się opowiadać sobie o róşnych sprawach. Co więcej, współdzielą je: to, co wydarza się jednemu z nich, dotyka wszystkich. Ich przyjaźń to coś małego, ale rozjaśnia wszystko. „Londyn to miasto, ktĂłre jakby chciało cię ÂŤpoĹźreć». To dĹźungla, ktĂłra sprawia, Ĺźe czujesz się sam – wyjaśnia Tommaso. – To ja w pierwszej kolejności zdumiewam się, Ĺźe istnieje takie miejsce, gdzie Następnego ranka po grillu, pedałując do swojej pracowni, Teresę przepełnia wdzięczność: „Gdyby nie było Hafidy, nie dostrzeglibyśmy tego, co wspĂłlnie przeĹźywamy. Nasza mała grupa jest tym, co podtrzymuje mĂłj zapał i poszerza horyzonty. Bractwo jest moim sercem, ktĂłre otwiera się na oścież”.