Tomasz Gajda jest młodym kapłanem diecezji opolskiej, pochodzi z Raciborza. Przyjaźń jest dla niego podróżą Ĺźycia w tajemniczym kierunku, ktĂłry z czasem staje się coraz bardziej sprecyzowany...  

Niedawno byłeś ze studentami w Cervinii. Co to było za spotkanie?

Tak, to prawda. W dniach 29 sierpnia – 1 września wraz z dziesięcioma studentami z Polski braliśmy udział w Ekipach CLU w Cervinii, malowniczej alpejskiej miejscowości, połoĹźonej u  stĂłp Matterhornu (wł. Cervino). Tegorocznym tematem spotkania – jak nietrudno się domyślić – było miłosierdzie. Było to nawiązanie do obchodzonego obecnie Roku Miłosierdzia, a takĹźe do tematu wiosennych rekolekcji.  Całość spotkania poprowadził ksiądz JuliĂĄn CarrĂłn.

„Spotkanie” to słowo często uĹźywane w Ruchu. Co ono oznacza dla Ciebie osobiście? Czym jest dla Ciebie? Jak rozpoznajesz, Ĺźe coś jest spotkaniem? 

Faktycznie – jest to chyba jedno z popularniejszych słów w Ruchu. Dla mnie wyraĹźa ono sens całego chrześcijaństwa. Od spotkania wszystko się zaczyna i nim – jak podpowiada nadzieja – będzie wieczność. Jest ono według mnie czymś najistotniejszym dla prawdziwego smaku Ĺźycia. Kiedy w tym roku podczas ŚDM w Krakowie brałem udział w happeningu przygotowanym przez Ruch w Polsce („Zadaj pytanie PapieĹźowi”), na pewnym etapie wystawy moĹźna było napisać na czarnych planszach, co jest naszą pasją… Wtedy automatycznie zapisałem: „spotkanie”. Wyjazd do Cervinii po raz kolejny był dla mnie tego potwierdzeniem; było to najbardziej odczuwalne, a jednocześnie najbardziej niewyraĹźalne ludzkimi słowami doświadczenie spotkania. 

Na spotkaniu w Cervinii sporo było także o „formie świadectwa”… Jak rozumiesz to sformułowanie? Ksiądz Carrón mówił tam, że my często mylimy świadectwo ze strategią.

JeĹźeli dobrze zrozumiałem księdza CarrĂłna, owa „forma świadectwa” to przede wszystkim Ĺźycie, prawdziwe doświadczenie Chrystusa przekazywane drugiemu człowiekowi. Nie da się tego w jakiś sposĂłb zaprogramować, ani zaplanować – to działa niejako automatycznie (jeśli się tym Ĺźyje i wkłada w to serce). MoĹźna mieć pokusę zaprogramowania „doświadczenia miłosierdzia” albo „ewangelizacji”, ale jeśli nie ma w tym pamięci o spotkaniu z Jezusem, konkretna sytuacja lub okoliczność zostaje zaprzepaszczona juĹź na wstępie. Sam na początku mojej pracy w parafii w Opolu – będąc całkowitym żółtodziobem – prĂłbowałem podchodzić do wielu rzeczy i sytuacji strategicznie, układałem sobie w głowie plany ewangelizacyjne i szerzenia caritas, ale szybko się przekonałem, Ĺźe nie tędy droga. Nie da się wymusić doświadczenia spotkania. 

Ostatnio uczestniczyłeś w wakacjach CLU: opowiedz o nich w kilku słowach. 

W tym roku po raz pierwszy mogłem uczestniczyć w wakacjach CLU w Małym Cichym, wcześniej było to niemoĹźliwe ze względu na pracę w szkole i w parafii. Bardzo cenię sobie ten czas i to miejsce. Wspaniale było mĂłc patrzeć, z jaką fascynacją studenci (i nie tylko oni) podchodzą do swojej wiary, jak bez skrępowania opowiadają o swoim doświadczeniu, nawet w bardzo prostych rozmowach. Poza tym jestem zdumiony spotkaniami z ludĹşmi, ktĂłrzy niesamowicie ciekawie opowiadali o swoich pasjach – z Pawłem Dosiem i Marcinem Ĺťyczyńskim, a takĹźe z panią Barbarą Engel, ktĂłra przedstawiła nam kulisy cudu eucharystycznego w Legnicy. 

Wakacje to teĹź czas pielęgnowania przyjaĹşni. Na czym, Twoim zdaniem, polega przyjaźń? 

U źródeł wakacji znajduje się przyjaźń. Nie wyobrażam sobie, że może istnieć inny powód, aby na nie pojechać, ponieważ według mnie przyjaźń jest podróżą życia w tajemniczym kierunku, który potem staje się coraz bardziej sprecyzowany, a zatem w takim miejscu jak wakacje nie może zabraknąć przyjaźni.

Uczestniczyłeś rĂłwnieĹź po raz pierwszy w wakacjach dla dorosłych wspĂłlnoty opolskiej. Co Ci to dało? Co Ci się tam podobało? 

Tegoroczne wakacyjne miesiące były dla mnie mocno naznaczone doświadczeniem Ruchu i wakacje dla dorosłych ze wspĂłlnoty opolskiej wpisały się w to wyraĹşnie, zresztą otwierały one tę wędrĂłwkę. TakĹźe w tym przypadku mogę powiedzieć o doświadczeniu spotkania – to zawsze porusza mnie w Ruchu. Moje serce poruszyła takĹźe pasja, z jaką Ĺźyją rodziny. Dodam nawiasem, Ĺźe przyglądałem im się poniekąd z myślą o swojej przyszłości. 

Wybierasz się na studia doktoranckie z duszpasterstwa rodzin. Co Cię skłoniło do wybrania takiego kierunku?

No właśnie to chciałem dodać (uśmiech). Chodzi o przyszłość związaną z moimi studiami na KUL-u w Lublinie i tego, co potem. Pomysł nie wyszedł ode mnie. Jest to zadanie, jakie otrzymałem na najbliższy czas od księdza biskupa. Wierzę, że będzie to okazja do nowego doświadczenia, i cieszę się z tego, że będę mógł lepiej zgłębić temat, jakim jest rodzina.