Celem spotkania było poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: jak pomóc świeckim stawać się apostołem w świecie? Refleksję czerpano z IV Ogólnopolskiego Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich „Posłani, aby odnowić świat” (zob. „Ślady” 3/2014), adhortacji Evangelii gaudium, wypowiedzi papieża Franciszka i wydarzeń w Kościele, zwłaszcza Nadzwyczajnego Synodu Biskupów poświęconego rodzinie.

Ojciec Adam Schulz SJ, przewodniczący ORRK, inspirował do odkrywania przesłania płynącego dla nas z powyższych źródeł. Zwrócił uwagę na fakt, iż w dzisiejszym świecie obserwuje się duże ożywienie ruchów, które toczą walkę o takie wartości jest wiara, moralność i tradycje narodowe. Pomocą w realizacji tego celu mogłyby być tak zwane małe grupy. W tym celu zaproponował prześledzenie adhortacji apostolskiej Evangelii gaudium papieża Franciszka, w której czytamy: „Wzrosła świadomość tożsamości oraz misji osoby świeckiej w Kościele. Dysponujemy licznym laikatem, choć niewystarczającym, z głębokim poczuciem wspólnoty, wiernie angażującym się w dzieła miłosierdzia, katechezę, celebrowanie wiary. Ale uświadomienie sobie tej odpowiedzialności laikatu, wypływającej z chrztu i bierzmowania, nie przejawia się wszędzie w ten sam sposób. (…) Nawet jeśli zauważa się większe uczestnictwo wielu w posługach świeckich, zaangażowanie to nie znajduje odzwierciedlenia w przenikaniu wartości chrześcijańskich do życia społecznego, politycznego i ekonomicznego. (…) Formacja świeckich oraz ewangelizacja różnych środowisk zawodowych i intelektualnych stanowią ważne wyzwanie duszpasterskie” (Evangelii gaudium 102, cyt. za: www.vatican.va).

Kontynuując swoją wypowiedź, prelegent zauważył, że za mało jesteśmy aktywni w świecie, w którym jest tyle zła. Powinniśmy ten świat przemieniać na wszystkich płaszczyznach życia, które są fundamentem zaangażowania człowieka świeckiego. Można to zrobić na pięć sposobów, które mogą dopomóc w dojrzewaniu świadomości i przyjęcia postawy bycia świeckim apostołem:

1. Swoją misję odkrywam na modlitwie. Niektórzy słyszą zaproszenie Pana Boga w swoim sercu – dla nich modlitwa jest czasem, w którym odkrywają i dojrzewają do decyzji, by zaangażować się apostolsko w świecie.

2. Przykład i świadectwo innych ludzi pobudza do apostolstwa. Dla niektórych inspiracją mogą być inni ludzie – „skoro oni potrafią to robić z takim oddaniem, to może i ja spróbuję się zaangażować w dzieło apostolstwa i ewangelizowania”.

3. Zło w świecie, niesprawiedliwość inspirują do walki z nim. Dostrzeżenie nędzy, biedy, zła, niesprawiedliwości wokół nas może być głosem sumienia, by zostać apostołem. Bóg mocno działa przez człowieka biednego, On się z nim utożsamia. Dla niektórych może to być droga do szukania odpowiedzi na pytanie: czy ja mógłbym temu zaradzić?

4. Zostałem poproszony, aby podjąć nowe działania apostolskie. Inni także mogą stać się apostołami, dlatego że ktoś ich zaprosił do współpracy. Wbrew pozorom jest wielu ludzi, którzy stoją i czekają, przyglądając się, „bo nikt ich nie najął”.

5. Pragnę pracować, ale w jedności z Bogiem. Ludzie pracują, angażują się w ten świat, ale bez Pana Boga, i wypalają się, bo nie wystarczają im już pieniądze i ucieczka w pracę. Ci, którzy zaczną pracować w jedności z Bogiem, będą stawali się powoli jego apostołami w świecie.

Następnie ojciec Adam zwrócił uwagę, że apostolstwo w ruchu zaczyna się zawsze od indywidualnego powołania konkretnej osoby, a jeden człowiek we wspólnocie inspiruje kolejnych. Mówi o tym Sobór Watykański II w Dekrecie o apostolstwie świeckich: „Szczególną formą apostolstwa indywidualnego (…) jest świadectwo całego życia człowieka świeckiego wypływające z wiary, nadziei i miłości” (Dekret o apostolstwie świeckich „Apostolicam actuositatem”, IV, cyt. za: www.kns.gower.pl). Aby być twórczym w działaniu, trzeba odkrywać i kształtować sumienie – trzeba kierować się swoim sumieniem. Podstawą powinny być Pismo Święte, Katechizm Kościoła Katolickiego i Kompendium Nauki Społecznej Kościoła.

Formacja w ruchach winna zmierzać do tego, aby każde nasze działanie stawało się apostolskie i było pełnieniem woli Ojca. Uczymy się przechodzenia od zwykłego zaangażowania, podejmowania różnych prac i działań, do apostolstwa. W tej przemianie ważne jest nie tylko otwarcie się na Boga, ale również na wspólnotę Kościoła, tak by nasze działanie nie było tylko jednostkową aktywnością, ale zaangażowaniem podejmowanym indywidualnie we wspólnocie i ze wspólnotą.

 „Zadaniem ludzi świeckich jest uświęcanie świata – mówił dalej ojciec Adam – ponieważ świeccy żyją w zwyczajnych warunkach życia rodzinnego i społecznego, z których utkana jest ich codzienna egzystencja i do której powołał ich Bóg. Dzisiaj wielu chrześcijan przestało wierzyć, że Bóg jest obecny i działa. Spotkanie z Bogiem w świecie jest trudne, bo nie pozostawia tyle miejsca na iluzję zjednoczenia z Nim, ile na przykład spotkanie na modlitwie, ale nieustannie wymusza autentyczność tego zjednoczenia. W świecie Bóg uwalnia nas od schematów na temat tego, jak działa i w jaki sposób go przemienia”.

Dlaczego jest to tak ważne, abyśmy zrozumieli i uszanowali świecki charakter powołania laikatu? Ponieważ istnieje wielka pokusa uciekania od świata przez świeckich w sferę ducha. Sobór, a potem Jan Paweł II wyraźnie mówią: „W życiu nie może być dwóch równoległych nurtów: z jednej strony tak zwanego życia «duchowego» z jego własnymi wartościami i wymogami, a z drugiej tak zwanego życia «świeckiego», obejmującego rodzinę, pracę, relacje społeczne, zaangażowanie polityczne i kulturalne. (…) Wszystkie bowiem dziedziny świeckiego życia są objęte Bożym planem, według którego są one «historycznym miejscem» objawienia się i urzeczywistnienia miłości Jezusa Chrystusa na chwałę Ojca i w służbie braciom. Każde działanie, każda sytuacja, każda konkretna forma zaangażowania – na przykład kompetencje zawodowe i solidarność w miejscu pracy; miłość, oddanie, udział w wychowaniu dzieci w rodzinie; służba społeczna i polityczna; obrona prawdy w kulturze – to wszystko jest opatrznościową okazją do ustawicznego ćwiczenia się w wierze, nadziei i miłości”.

„Apostolstwo świeckich to wydobywanie w sprawach świeckich utajonych energii, sił i łaski Boga w świecie. To bardziej wydobywanie dobra, które już jest dane przez Boga w danej sytuacji, jako zarodek Królestwa Bożego, niż narzucanie z zewnątrz dobra” – mówił na zakończenie ojciec Adam.

Inspiracje do dalszej pracy w ruchach, płynące z IV Ogólnopolskiego Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich oraz wspomnianych wyżej dokumentów, Regina Pruszyńska i Barbara Jaworowska – prelegentki z Zespołu Koordynującego ORRK – ukierunkowały na formację, apostolstwo i szczególne wyzwania, podejmując refleksję dotyczącą przede wszystkim rodziny, zaangażowań na rzecz potrzebujących oraz pracy zawodowej jako miejsca apostolstwa. Zwróciły uwagę na fakt, że obecnie obserwuje się wielki rozłam między życiem duchowym a życiem świeckim wierzącego. „Formacja w ruchach winna służyć pomocą w rozeznawaniu, a potem w realizacji apostolstwa. Dobra formacja dba o świadectwo, komunię i misję. Jeżeli tego nie ma w ruchu, to w świecie nie ma przełożenia Ewangelii na konkret codziennego życia. Łatwiej jest głosić Jezusa niż pozwolić, by stawał się On we mnie Kimś realnym i mnie przemieniał” – mówiły prelegentki.

Pierwsza część spotkania zakończyła się wyborami nowego zespołu koordynującego ORRK.

W drugiej części w związku z Rokiem Życia Konsekrowanego, ogłoszonego przez papieża Franciszka, wysłuchaliśmy trzech świadectw osób konsekrowanych z ruchów Światło-Życie, Focolari i Wspólnoty Chemin Neuf.

Do grona członków ORRK przyjęto Wspólnotę Trudnych Małżeństw SYCHAR.

W spotkaniu uczestniczyła również Dorota Abdelmoula z Komitetu Organizacyjnego Światowych Dni Młodzieży, które odbędą się w Krakowie w 2016 roku, przedstawiając poszczególne etapy przygotowań. Spotkanie zakończyło się Eucharystią w kościele św. Stanisława Kostki, której przewodniczył biskup Bronisław Dembowski.