Drodzy Bracia i Przyjaciele:

1. Wielką radością jest dla mnie to spotkanie, które odbywa się z okazji waszego przybycia do Rzymu dla uczczenia 30-lecia istnienia Ruchu, by zastanowić się wspólnie z Papieżem nad własną historią: historią osób żyjących w Kościele i wezwanych do tego, aby współpracując w ścisłej komunii przybliżać Kościół człowiekowi i szerzyć jego obecność w świecie.

Gdy patrzę na wasze twarze tak otwarte, tak szczęśliwe w tym świątecznym dniu, głęboko się raduję i pragnę wyrazić wam moją wdzięczność za oddanie wierze i pomóc wam w nieustannym dojrzewaniu w Chrystusie, dokonującym się poprzez udział w Jego odkupieńczej miłości do człowieka. Wystawa fotograficzna, którą miałam okazje podziwiać wchodząc do tej auli i słowa (świadectwa, opowiadania, piosenki), których właśnie wysłuchałem, pozwoliły mi przebyć niejako od wewnątrz ten okres waszego życia, będący częścią życia Kościoła włoskiego – Kościoła naszych czasów. Pozwoliły mi dokładnie poznać kryteria wychowawcze, na których opiera się wasz sposób życia w Kościele i które stanowią o ożywionej i intensywnej pracy w najprzeróżniejszych kontekstach społecznych.

Za to wszystko wdzięczny jestem Panu, który raz jeszcze pozwolił mi podziwiać w was swą tajemnicę, której jesteście nosicielami i którą musicie nieść zawsze z pokorną świadomością, że jesteście miękką gliną w Jego stwórczych rękach.

Podążajcie wytrwale tą droga tak, by również poprzez was Kościół stawał się coraz bardziej środowiskiem odkupionej egzystencji człowieka (por. Homilia w Lugano, 12.06.1984; L`Osservatore Romano, wyd. pol. 7/1984), fascynującym środowiskiem, w którym każdy człowiek znajduje odpowiedź na pytanie o znaczenie swojego życia – Chrystusa, który jest ośrodkiem wszechświata i historii.

2. Jezus Chrystus, Ten, w którym wszystko się dokonało i w którym wszystko się zawiera, jest więc zasadą interpretacji człowieka i jego dziejów. Z pokorą, ale i niezachwianie, uznawać w Chrystusie zasadę i motyw będący inspiracją życia i działania, świadomości i czynu znaczy przylgnąć do Niego, by w sposób właściwy uobecniać Jego zwycięstwo nad światem.

Praca nad tym, by treść wiary stała się mądrością i pedagogia życia, jest codziennym zadaniem wierzącego, zadaniem, które winien wypełniać w każdej sytuacji i w każdym środowisku, w jakim dane jest mu żyć. W tym tkwi bogactwo waszego uczestnictwa w życiu Kościoła: metoda wychowania do wiary, tak, aby wiara zaważyła na życiu człowieka i historii; do sakramentów, by prowadziły do spotkania z Panem, a w Nim do spotkania z braćmi; do modlitwy, by była wzywaniem Boga i oddaniem mu chwały; do władzy by gwarantowała autentyczność drogi Kościoła i jej strzegła.

Z tak rozumianego i przezywanego doświadczenia chrześcijaństwa rodzi się obecność, która w każdej ludzkiej sytuacji pojmuje Kościół jako miejsce, gdzie fakt przyjścia Chrystusa – „Zgorszenie dla Żydów… a głupstwo dla pogan” (1Kor 1, 23-24) – żyje jako pełna prawdy dla człowieka perspektywa.

3. My wierzymy w Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, w Chrystusa, który jest obecny tu i tera, który jedyny może zmieniać i zmienia człowieka i świat, nadając im nowy kształt.

Wasza coraz liczniejsza i coraz bardziej znacząca obecność w życiu Kościoła w Italii i w wielu innych krajach, gdzie wasz Ruch zaczyna się rozwijać, jest owocem tej właśnie pewności, którą musicie pogłębiać i przekazywać innym, bowiem dotyczy ona człowieka. Należy w związku z tym zwrócić uwagę na rzecz znamienną, na to, ze Duch Święty dla kontynuowania dialogu z człowiekiem dzisiejszym, owego dialogu rozpoczętego przez Boga w Chrystusie i trwającego przez cały ciąg dziejów chrześcijańskich, powołał do życia w Kościele współczesnym wiele ruchów kościelnych. Świadczą one o tym, że może istnieć wiele form, w których realizuje się jedyny Kościół i które stanowią niezawodna nowość, oczekującą jeszcze na właściwe zrozumienie w całym swym pozytywnym i skutecznym działaniu dla Królestwa Bożego w tym momencie dziejów.

Już mój czcigodny poprzednik, papież Paweł IV, zwracając się do członków florenckiej wspólnoty Comunione e Liberazione, 28 grudnia 1977 roku mówił: „Dziękujemy wam także za odważne, wierne, stanowcze świadectwa, które daliście w tym okresie niespokojnym ze względu na dotyczące was pewne nieporozumienia. Bądźcie zadowoleni, bądźcie wierni, silni i radośni, i dawajcie wokół świadectwo, że życie chrześcijańskie jest piękne, intensywne, pogodne, prawdziwie zdolne przekształcić społeczeństwo, do którego ono przeniknie.

4. Chrystus to obecność Boga dana człowiekowi, Chrystus to miłosierdzie Boga wobec grzeszników. Kościół Mistyczne Ciało Chrystusa i nowy Lud Boży, przekazuje tę pełna czułości życzliwość Pana, wychodząc naprzeciw człowiekowi i wspierając go w tej sytuacji, w każdym środowisku i w każdej okoliczności.

Czyniąc to, Kościół wnosi swój wkład w tworzenie owej kultury prawdy i miłości, która potrafi pojednać człowieka z samym sobą i z własnym przeznaczeniem. W ten sposób Kościół staje się dla człowieka znakiem zbawienia, przyjmując każde jego pragnienie wolności i nadając owym pragnieniom wartość. Doświadczenie owego miłosierdzia czyni nas zdolnymi do akceptacji ludzi od nas różnych, do nawiązywania nowych stosunków, do przezywania Kościoła w całym bogactwie i głębi jego tajemnicy poprzez bezgraniczną gotowość do dialogu z każdym napotkanym człowiekiem.

„Idźcie na cały świat” (Mt 28, 19) – powiedział do swych uczniów Chrystus. A ja mówię do was: Idźcie i nieście wszystkim narodom prawdę, piękno i pokój, które spotykają się w Chrystusie Odkupicielu”. To wezwanie, które Chrystus skierował do swoich uczniów i które Piotr ma obowiązek bezustannie ponawiać, stało się już częścią naszej historii. Wciągu tych trzydziestu lat okazywaliście otwartość w najprzeróżniejszych sytuacjach, rzucając ziarna obecności waszego Ruchu. Wiem, że wasz Ruch rozwija się już w osiemnastu krajach świata, w Europie, Afryce i Ameryce; wiem także, jak bardzo inne kraje potrzebują waszej obecności. Weźcie na swoje barki te potrzebę Kościoła: pozostawiam wam dziś to zadanie.

5. Wzywam was, byście prowadzili swą działalność w coraz bardziej owocnej i silnej jedności i współpracy z biskupami, proboszczami, ze wszystkimi innymi ruchami kościelnymi: to niezbędne współdziałanie zawsze przynosi dobroczynne owoce.

Przekazujcie całemu światu prosty i przejrzysty znak Kościoła. Autentyczna ewangelizacja rozumie potrzeby konkretnego człowieka i odpowiada na nie, ponieważ pozwala spotkać Chrystusa we wspólnocie chrześcijańskiej. Człowiekowi współczesnemu szczególnie potrzebny jest jasny i wyrazisty obraz Chrystusa jako głębokiego znaku własnych narodzin, życia i śmierci, własnych cierpień i radości.

Niech Maryja, matka Boga i Kościoła, prowadzi was nieustannie na drodze życia. Znając wasze oddanie Najświętszej Pannie życzę wam, by Ona była dla was wszystkich „Gwiazdą zaranną”, która oświeci i umocni wasze szlachetne dzieło dawania chrześcijańskiego świadectwa we współczesnym świecie.

A teraz udzielę wam z serca Apostolskiego Błogosławieństwa.

(audiencja dla CL 21 września 1984 roku)