W spotkaniu brał udział Michele Faldi – odpowiedzialny Ruchu za grupy uniwersyteckie a także odpowiedzialny za kontakty z Ruchem w Polsce Sekretariatu Międzynarodowego w Mediolane. Dwa pierwsze spotkania odbyły się podczas wakacji; w 1989 roku w Zakopanem i w 1990 w Jarosławiu. Tam, oprócz Polaków, byli obecni nasi przyjaciele – studenci z Węgier, Czechosłowacji i Włoch. Prawdopodobnie także tegoroczne wakacje w Polsce będą okazja do spotkania studentów ze wszystkich krajów Europy Wschodniej.

W listopadzie ubiegłego roku odbyło się trzecie spotkanie – w Laskach Warszawskich. Rozmawialiśmy tam o pracy Szkoły wspólnoty, naszych kontaktach z odpowiedzialnymi, modlitwie, misyjnej obecności zna uczelniach. Wydaje się, że spośród licznych odpowiedzi, jakich udzielał obecny tam również Michele warto przytoczyć tę – na pytanie „Co znaczył dla Ciebie jako studenta fakt przynależności do Ruchu?” odpowiedział tak: „Bycie studentem pozwoliło mi lepiej zrozumieć doświadczenie Ruchu. A to, że przynależę do Ruchu pozwoliło mi być lepszym studentem. Fakt życia w Ruchu sprawił, że mam pasję do życia i zjawisk, które dla innych były i są nieznaczące. Życie w Ruchu proponuje sposób życia i patrzenia na wszystko w inny sposób, z pasją. Dlaczego interesujemy się tymi, którzy nie mają gdzie mieszkać, drukujemy tanie skrypty, dajemy osąd sytuacji, która nas otacza, organizujemy korepetycje dla tych, którzy nie zdali egzaminów itd.? Powodem dla którego robimy to wszystko jest pasja dla człowieczeństwa, którą odkrywaliśmy sami. Same słowa o Chrystusie nie wystarczą. Podejmujemy codzienne sprawy innych po to, aby mówić innym o Chrystusie. Chrystus odpowiadał na konkretne potrzeby ludzi po to, aby ludzie mogli zrozumieć, że za tym kryje się cos większego od nich.

Będąc w Ruchu byłem bardziej w głębi tego społeczeństwa. Gdybym nie był w Ruchu nie zrobiłbym tego, myśląc, że to zrobi ktoś inny. Jesteśmy bardziej uważni wobec siebie i innych”.

Podstawowy problem, który pojawił się na ostatnim spotkaniu w Wesołej można sformułować jako pytanie: Jak żyć na co dzień doświadczeniem chrześcijańskim w naszych środowiskach (na uczelni) zwłaszcza teraz, gdy w ramach „rozwijającej się” wolności sami zamykamy nasze chrześcijaństwo do murów kościoła i salek akademickich – kiedy to sami chrześcijanie – wbrew nauce Kościoła – uważają, że mają prawo zabijać nienarodzonych, że religia w szkole to głupota, a grupy chrześcijańskie na uczelni to niepotrzebna manifestacja wiary itd. Odpowiedzi szukaliśmy w oparciu o słowa księdza Giussaniego – poprzez tekst pt. PUNKT WYJŚCIA.

A oto co odkrywaliśmy.. to co możemy zaproponować, dać, wnieść w nasze środowisko to obecność człowieka zmienionego, czyli takiego, któremu cos się wydarzyło. Jedyną szansą jest powiedzieć sobie i innym, że tylko to co się nam wydarzyło jest ważne, tylko to się liczy: „Musimy być obecnością ponieważ Komunia z Chrystusem i między nami jest wyzwoleniem, dlatego na nowo nasza Komunie musimy uczynić obecnością” (ksiądz Giussani).

Musimy wyjść z punktu, że przyjaźń, którą przezywamy jest najważniejsza dla nas – że cała reszta może być nam odebrana. Ale, aby ta przyjaźń nie była mi odebrana musze kochać, musi mi zależeć na tych ludziach, muszę mieć z nimi kontakt, zapraszać innych do tego doświadczenia i być odpowiedzialnym. Tak mamy żyć, bo żyjąc inaczej pokazujemy, że Chrystus nie jest dla nas najważniejszy.

To jest praca. Narzędzia, które mogą pomóc nam w tej pracy:

1. Szkoła wspólnoty – czas spotkania, w którym dzielimy się swoja pracą osobistą nad tekstem, dzielimy się swoim życiem, stawiamy pytania.

2. Biuletyn – sposób, aby pomóc powiedzieć innym kim się jest, a sobie o tym przypominać.

3. Plakat wielkanocny – pomoże nam i innym wyjaśnić to, co nam się wydarzyło. Jest to tez znak obecności Ruchu w danym miejscu.