„W owym czasie posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, (błogosławiona jesteś między niewiastami)". Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron jego praojca Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca". Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?" Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta. która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego". Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa!" Wtedy odszedł od Niej anioł" (Łk 1, 26-38).

WYDARZENIE RÓWNIEŻ DLA NAS

Każdy z nas ma swoje własne imię, tak jak tamta młoda dziewczyna, która nazywała się Maryja; żyła w więzi z innymi ludźmi, z których każdy nosił swe własne imię; jeden spośród nich nazywał się Józef. W nasze życie wszedł anioł; w jakiś sposób, za pośrednictwem swojego posłańca (towarzystwa), Bóg powiedział nam: „Pozdrawiam twoje życie, Pan jest z Tobą. Życie Twoje będzie pełne Łaski, pozytywności". Jest rzeczą normalną odpowiedzieć w takiej sytuacji: „Co to znaczy?", tak jak Maryja „zastanawiała się, co miałoby znaczyć to pozdrowienie". Ten sam jednak głos, to samo wydarzenie mówi nam, raz jeszcze odzywając się do nas po imieniu: „Nie bój się, ponieważ wybrał cię Bóg. Zrozumiesz (poczniesz): twoje życie wyda owoc". Jest to obietnica płodności, która nie zna granic, która nie wyczerpuje się z upływem czasu. Również w tym punkcie nasza odpowiedź podobna jest do Maryjnej: „Ale ja nie jestem w stanie, i bynajmniej nie pretenduję do tego, żeby być kimś większym od innych". Identycznie odpowiada posłaniec: „Duch Pana zstąpi na ciebie, cień mocy Najwyższego przeniknie twój czas i obszary twego życia. Stąd też to, co się z ciebie narodzi (sprzątanie domu i trud pracy, studium i wszystek czas życia...) będzie święte, będzie podług Tajemnicy. Popatrz na Elżbietę, poczęła w swojej starości...". Ileż razy musieliśmy podziwiać Boga dzięki świadectwu osób, których nawet nie bylibyśmy zauważyli, o których wszyscy mówili: „Jest niepłodny"! Dla Boga nie ma nic niemożliwego. Czyżby wszystko wydało ci się być próżne? Dla Boga nie ma nic niemożliwego. Tak więc chodzi o to, aby powtarzać za Maryją: „Oto ja, niech mi się stanie według twego słowa".

NIESPODZIEWANE ZWIASTOWANIE

Można by powtarzać słowa Anioł Pański mechanicznie. Żeby jednak wypowiadać je świadomie, trzeba abyśmy byli ludźmi żywymi. Żywotność nie zasadza się na treści naszych wyobrażeń, lecz na rzeczywistości, która nas poprzedza, „wzywa" i „prowokuje".

Bycie żywym oznacza natychmiastowe budzenie się świadomości i serca; oznacza uderzenie w serce i wstrząśnięcie egzystencji. Bez względu na to w jakim jesteśmy stanie ducha, niezależnie od tego jak rozwija się nasza droga, w jakim punkcie trajektorii, która prowadzi nas do Pana, się znajdujemy - po to nam zostało dane życie: żeby dotrzeć do Pana - anioł Pański powraca. Tak jak niespodziewanie zdarzyło się to Madonnie, tak niespodziewanie przytrafia się Tobie, teraz.

PORANEK

Zwiastowanie anielskie odnawia się w nas bezustannie; szczególnie jednak ważna jest poranna pobudka. Tak jak odpowiadamy na zaproszenie słońca, które odradza się każdego ranka, tak winniśmy być czujni na wezwanie Pana. Bóg nie jest związany okolicznościami życia, niemniej jednak okoliczność poranka posiada wartość wyjątkową: jeśli Pan zawsze odnawia swoje zaproszenie, dlaczegóżby również nasza dusza nie miała odpowiadać zawsze?

Zmęczenie poranka zostawia na ludzkich twarzach matowe roztargnienie. Wyobraźmy sobie Maryję, tę zwykłą kobietę, z umęczoną duszą, z bólem, który ją przeszywał, z niemożliwością komunikowania innym. Wyobraźmy sobie człowieczeństwo Maryi, ponieważ była ona jedną z nas, jest jedną z nas.

Wtedy spontanicznie zjawia się powiew wyzwolenia, całkowite powierzenie się Bogu, Bogu, który w tej kobiecie stał się ciałem: „A Słowo stało się ciałem i mieszka między nami". Stąd wszystko się zaczyna. Trzeba jednak, żeby pamięć tego faktu przenikała i rozpraszała cienie okrywające horyzont naszej ziemi i „przemieniła ją w ołtarz", tak, aby „całe dzieło człowieka stało się ofiarą chwały".

Oby Madonna sprawiła, żebyśmy byli wolni i szczerzy ze samymi sobą, tak jak ona, gdy powiedziała swoje „tak". Cóż z tego, że ciężar pracy dnia poprzedniego zawisł również nad początkiem dzisiejszego poranka? Duch, który zawarł przymierze z naszym życiem, da nam zdolność do bezustannej i wiecznej nowości.

ŚWIĘTE PRAGNIENIE

Pewien anonimowy autor monastyczny z wieku XII pisze: "Aby człowiek mógł zasłużyć na wejście do życia wiecznego, Bóg żąda od niego jedynie świętego pragnienia. Jeśli nie potrafimy, w sposób godny, starać się o życie wieczne przynajmniej weźmy się bez zwłoki - choć pochyleni jesteśmy ku ziemi - za święte pragnienie rzeczywistości wiecznej. I jak pokarmu szuka się podług miary głodu, a odpoczynku według stopnia zmęczenia, tak Chrystus czczony jest, pożądany i miłowany według jakości świętego pragnienia". Wyobraźmy sobie (brak wyobraźni mógłby sugerować, że nuży nas fakt) jak Maryja, piętnastoletnia dziewczyna, pełna była świętego pragnienia. Pełna była świętego pragnienia kiedy budziła się ze snu, pełna była świętego pragnienia podczas wykonywania codziennych prac. To, co się jej wydarzyło nie odpowiadało wyobrażeniom, które - jako Żydówka, uczestnicząca w życiu swego ludu - mogła posiadać. Wstrząs był nieskończenie wielki: Bóg stawał się nieskończenie bardziej bliski i głęboki od wszelkich jej wyobrażeń. A ponieważ powiedziała swoje „tak" wobec sposobu w jaki Bóg rozstrzyga i prowadzi sprawy, dlatego jej życie, dla każdego z nas i dla wszystkich ludzi aż do końca czasów, pozostanie światłem jutrzenki. Ponieważ ta dziewczyna żywiła w sobie święte pragnienie, dlatego zdolna była powiedzieć „tak" i wtedy Słowo stało się ciałem, stało się obecne.

Kiedy Maryja sprzątała dom albo porządkowała naczynia, posiadała wewnątrz siebie, realnie, Boga. To samo musi przytrafić się nam, którzy wezwani jesteśmy, aby kontynuować jej figurę w czasie historii. A po nas przyjdą inni, tak jak i przed nami byli inni.

OCZEKIWANIE

Pan wkroczył w świat jako człowiek, wkroczył niespodziewanie, choć był oczekiwany. Podobnie też i fakt, że człowieczeństwo Chrystusa rozkwita w naszym człowieczeństwie zdarza się niespodziewanie. Ale pod jednym warunkiem: musi być oczekiwany.

Nasze oczekiwanie musi tworzyć rzeczywistość pełną odpornej żywotności! Na tym polega znaczenie każdej modlitwy i szlachetność modlitw ustalonych, które pozwalają nam wchłonąć świadomość obecnej Tajemnicy.

DZIECIĘCE ODDANIE

Fiat Madonny oznacza całkowite oddanie się Tajemnicy. Tajemnica nie jest czymś odrębnym od znaczenia tych spraw, którymi na co dzień żyjemy: czas dnia, jego uwarunkowania i okoliczności, jego trudy i atrakcje, jego układy i zaprzeczenia. Oby życie nasze było fiat, takim jak fiat Maryi. To nie przychodzi automatycznie, musi być za każdym razem chciane. Nie ma niczego bardziej ludzkiego i niczego, co bardziej angażowałoby naszą wolność od fiat. Fiat wskazuje na doskonałą sprawiedliwość stworzenia wobec swojego Stwórcy. W nieprzeniknionej intymności tego gestu wolnej akceptacji mieści się zwornik dla tajemniczego spotkania Boga i Maryi i gigantyczna wielkość tej kobiety: fiat: przynależę do Ciebie, Panie.

Jakąż wolność posiadała Maryja wobec tego absolutnie "poza normą", co miało się jej wydarzyć i od czego zawisł los całego świata! Musimy pamiętać o tym, kiedy recytujemy Anioł Pański, ponieważ jest to najpiękniejsza rzecz pod słońcem.

Zwróćmy uwagę na obraz dziecka z Psalmu 130: „Jestem spokojny i pogodny jak niemowlę w rękach swej matki". Maryja była taka właśnie, dziecięca. Nie musimy przymuszać się do myślenia o rzeczach wielkich a tym bardziej do ich realizowania; staniemy się śmieszni w naszej pretensjonalności. Musimy natomiast uznać i zaakceptować obecność Kogoś Innego.

PRZEMIANA I MISJA

W Zwiastowanie „coś się stało" Maryi, nie była już tą co przedtem. Trzeba, żebyśmy i my się zmienili. Nie możemy już być tacy jak wszyscy inni. Mówi Dostojewski: „Nie wiem, nie wiem jak to jest z innymi, ale ja nie mogę żyć tak jak wszyscy. Każdy o czymś myśli, a chwilę potem myśli już o czymś innym. Ja nie potrafię myśleć o niczym innym, ja całe życie myślę o tym, co mi się wydarzyło".

Tym, co nie pozwala nam być takimi jak wszyscy inni jest miejsce. Powinno być jakieś „tu", precyzyjne miejsce, odmierzone, pozbawione nieokreśloności. Wtedy można powiedzieć: „Przyjdź".

Nie można kogoś zaprosić do jakiejś ogólnikowości. Mury domu nie są po to, aby bronić się przed światem, lecz wskazują miejsce gdzie urzeczywistnia się spotkanie, żeby potem cały świat mógł w nim uczestniczyć. Łono Maryi nie było murem obronnym, lecz wskazywało miejsce, gdzie wydarzyło się coś nadzwyczajnego, gdzie wydarzyło się spotkanie, a cały świat wezwany został, aby w nim uczestniczyć.

tłum. ks. Joachim Waloszek