Znaczące doświadczenie sięga I, II, III klasy licealnej i dotyczy mojej Ăłwczesnej postawy. Byłam wĂłwczas „okrutnie” zafascynowana literaturą i pragnęłam ja nieustannie zgłębiać. Wchłaniałam okruchy  Ĺ›wiata, drobiny – były one jednak bardzo niespĂłjne, powodowały dezintegracje. Zdobywałam kulturę, ogładę, to mnie budowało oraz stwarzało poczucie wyĹźszości duchowej i większej dojrzałości od rĂłwieśnikĂłw. Te wszystkie aspiracje wymagały duĹźego zaangaĹźowania, nakładu czasowego. Zgrzytałam zatem zębami, kiedy jakieś czynności, przysługi, obowiązki odciągały mnie od mojej pasji. Nie miałam potrzeby Boga, religii; odczuwałam obojętność, chłód wobec tych spraw i odstąpiłam od modlitwy. Do Kościoła trafiałam jedynie na zasadzie rutyny i strachu – była to forma daniny, bądĹş odrabiania pańszczyzny. To, co mnie otaczało – dom, szkoła, krewni i znajomi, kościół – wykradało, zabijało mĂłj czas. Literatura wzrastała we mnie i wprawiała mnie co najwyĹźej w  rozkołysanie senne, czyli marzenie. Marzenia pogardzają rzeczywistością, bo w konfrontacji z nią wyglądają zawsze lepiej. Świat bądĹş sproszkowany, bądĹş wysublimowany w idee i utopie – zatem i Chrystus (osoba!) pomniejszony takĹźe do roli idei. Były to więc sprawy smutne, bo nieziszczalne.

W końcu zaczęło we mnie kiełkować pytanie; „do czego zmierzam?”, jaki jest sens tego, co robię?”, „co jest w tle?”. I zaczęła mnie prześladować myśl, Ĺźe to co robię jest nieczyste; Ĺźe paktuje z diabłem; Ĺźe to on podsuwa mi taka róşnorodność, aby odciągnąć mnie od Biblii, od Boga i miłości. Taka diagnoza nie zaprowadziła mnie do metamorfozy, ale do pewnych  zmian.

Ich kolebką, punktem wyjścia była pielgrzymka. Odebrałam ją początkowo jako aneksję mojego czasu. Miała być to zatem nowa pańszczyzna. Myślałam: poświęcę ten czas Bogu, aby podziękować za dary i łaski; po czym wrĂłcę do swojego świata (a raczej getta) przywar. Cieszyłam się, Ĺźe pielgrzymka trwa 10 dni a nie 14. Początkowo było to dość znaczne zderzenie z inna mentalnością, światopoglądem. Dlatego wyraĹşnie obierałam to, jako cos w rodzaju enklawy. W  miarę oswajania się, dojrzewałam do myśli, Ĺźe trzeba się śpieszyć kochać ludzi (Twardowski) i Ĺźe „świat naleĹźy do tego, kto bardziej pokocha”.

Teraz jestem w IV klasie i postępuję – w odczuciu tych, którzy siedzą i kują do matury – co najmniej dziwnie. Ale czuje, że moja obecność w Domu Dziecka nie jest straconym czasem.