Tymi trzema słowami mogę opisać wspaniałe spotkanie naszej diakonii z księdzem Giussanim, które odbyło się w Mediolanie 5 lutego 1994 roku. W kolejnym zetknięciu się z Jego osobą, słowa te nabierają wymiaru doświadczenia i poruszają tak głęboko, że realizacja najgłębszych moich ludzkich pragnień staje się absolutnie możliwa. Jak pisałem w poprzednim świadectwie i tym razem z wielką wyrazistością odczuwam potrzebę utożsamiania się z Nim, powiedzenia to Ty jesteś moim ja. Zupełnie naturalnie znikały te wszystkie codzienne: ale, może, jednak… I chyba w tym miejscu należy sformułować pierwszy i podstawowy wniosek: należy z Tym człowiekiem być zawsze. Dzięki metodzie jaką posługuje się Pan Bóg, ta komunia z księdzem Giussanim a w konsekwencji z całym Kościołem i osobą Chrystusa jest możliwa dla mnie przez współdzielenie życia z Olkiem. To współdzielenie życia sprowadza się do różnych gestów podejmowanych razem ze świadomością ich celu, lub wyraża się poprzez zwyczajne posłuszeństwo. Żeby przeżyć tak wspaniałe spotkanie, należało tylko na pytanie Olka: czy jedziesz ze mną, odpowiedzieć – tak, potem wsiąść w samochód i pojechać.

A w czym objawiła się komunia z księdzem Giussanim i między nami podczas prawie czterech godzin spotkania w Mediolanie? W zwyczajnych, serdecznych gestach powitania, przyjacielskiej rozmowie dotykającej przeróżnych problemów, w chwilach żartów, wręczania upominków, wspólnego jedzenia, śpiewu, uważnego wsłuchiwania się w każde słowo, które wypowiadał do nas, w naturalnej a przez to pięknej atmosferze całego spotkania. W tej prostocie doświadczało się wyraźnie cielesnej obecności Tajemnicy. Sam ksiądz Giussani na początku naszego spotkania wyraźnie zaznaczył, że dwie rzeczy są dla niego imponujące: tajemnica mocy Boga i tajemnica Jego metod. Doświadczenie pewności i wolności jest oczywiście owocem wierności tej tajemnicy oraz metodom jakimi się posługuje. Świadczyła o tym każda odwiedź księdza Giussaniego na zadawane przez nas pytania.

I jeszcze jedna rzecz, którą chciałbym się podzielić. Uderzającym dla mnie był moment, w którym ksiądz Giussani przywołała scenę z Ewangelii św. Jana, gdzie Chrystus pyta Piotra: „Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?”. Piotr odpowiedział: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham” (J 21,17).

Całe spotkanie z księdzem Giussanim było rzeczywiście powtórzeniem tej sceny znad Morza Tyberiadzkiego, jakby sprowadzało się wyłącznie do jednego, decydującego pytania, które pozwala podejmować z wielka troską i odpowiedzialnością wszystkie sprawy określające życie człowieka, moje życie. W tym pytaniu i odpowiedzi Piotra zawarty jest sposób, metoda rozwiązywania szczegółowych problemów, podejmowania właściwych decyzji, dokonywania trafnych wyborów, posiadania kryterium pozwalającego prawdziwie osądzać całą rzeczywistość.

To samo pytanie kierowane bezpośrednio do mnie słyszę codziennie patrząc na twarze przyjaciół i ocierając się o ich fizyczną obecność. Łaska wierności temu towarzystwu pozwala mi bardziej lub mniej udolnie powtarzać za Piotrem: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”. Dzięki temu wiele wspaniałych rzeczy dokonało się w moim życiu. Doświadczenie wypowiedziane przez św. Pawła „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia”, staje się moim doświadczeniem. Czego mi więcej potrzeba.