Myślał, że misja to sprawa tylko dla wtajemniczonych. „Tymczasem jest mi powierzona tam, gdzie jestem, gdy robię dobrze to, co robię, także wtedy, kiedy jestem sam. Widząc niewielu ludzi i przebywając ze zwierzętami”.

Beppe Mantovani udaje się do stajni codziennie rano przed świtem. Mieszka tam, gdzie się urodził, w Stagno Lombardo, miasteczku położonym w okolicach Cremony, zamieszkiwanym przez mniej niż dwa tysiące dusz i sześć tysięcy zwierząt. Prowadzi tam droga, która urywa się nad rzeką. „To miejsce nie jest po drodze, przyjeżdżasz tu tylko wtedy, kiedy musisz”. A on ma jasną twarz osoby, która została obdarzona wielkim przebaczeniem.

Beppe prowadził przedsiębiorstwo budowlane wraz z trójką przyjaciół. Firma zbankrutowała, co pociągnęło za sobą poważne konsekwencje. „Kiedy zapytano mnie, czy ten fakt sprawił, że zacząłem przeżywać kryzys wiary, wtedy zrozumiałem. Jest na odwrót: zbankrutowałem z powodu braku wiary”. Cyfry od dawna mówiły, że firmę trzeba zamknąć. „Ale my dalej kontynuowaliśmy działalność: robiliśmy wszystko, byle tylko zrealizować nasze idee. To jest brak wiary w rzeczywistość. Przeważa idea i mówisz: ależ tak, potem się zobaczy… W ten sposób narobiliśmy bałaganu”. Przyszła porażka i wyszła na jaw prawda, że wiara to przeżywanie rzeczywistości, umiejętność osądzania jej, a także proszenia i przyjmowania pomocy. „Zazwyczaj natomiast wydarza się coś i zawsze jest to wina kogoś innego”. I ostatecznie z tego powodu wszystko może się zawalić. Jeden z jego wspólników stracił rodzinę.

„Mnie ocaliły trzy rzeczy”.Po pierwsze: tego wieczoru, kiedy żona dowiedziała się o upadłości, powiedziała mu: „Nie wiem, czy będę potrafiła dalej ci ufać”. „Rozumiesz? Nie powiedziała mi: «Nie ufam ci». Powiedziała mi: «Nie wiem, czy będę potrafiła…». To jest osąd, który jest przygarnięciem. Szansą. Jak gdyby mi mówiła: «Chcesz być mężczyzną?»”. Po drugie: w tych dniach w maju na łamach „La Repubbliki” został opublikowany list księdza Juliána Carróna. „Zaczynam go czytać, by zrozumieć kwestię polityczną. Był jednak skierowany do mnie: co zrobiliśmy z otrzymaną łaską?”. Łaską, która zawsze tam była i która na nowo mu się ukazuje, wyłaniając się niczym z otchłani: budzi się rano i znajduje wyprasowane koszule, wraca wieczorem i zastaje kolację. Podnosi głowę i ma obok siebie to, o czym czyta: „Ksiądz Carrón przepraszał, nie zrobiwszy niczego złego i nie wyrzucając nikogo. To jest objęcie miłości, które miał dla mnie Bóg”. Inny rozdział trzeba by poświęcić Francesce, która postąpiła tak a nie inaczej, ponieważ była wierna swojej historii, a nie historii męża. „Podjęła odpowiedzialność za swoje małżeństwo, przygarniając całą moją nicość”.

Nie można zapomnieć o trzeciej kwestii. „Nigdy nie zaniechałem Szkoły Wspólnoty”. Beppe uczestniczył może w stu spotkaniach w ciągu trzydziestu lat bycia w Ruchu, „w tym, co mi się przydarzyło, zacząłem jednak nimi żyć”. Kiedy miał 16 lat, do miasteczka przyjechał nowy ksiądz. Mówili, że był z CL, a ludzie myśleli, że był innego wyznania. „Ja też pobiegłem go zobaczyć i ujrzałem człowieka, który jednocześnie śmiał się i płakał, a towarzyszyła mu młodzież z parafii, którą opuszczał. Nie słyszałem wcześniej nikogo, kto mówiłby w taki sposób o Jezusie”.

Był rok 1986, od tamtej pory nie zszedł już z tej drogi. Uczy się nią podążać także dzięki swoim czterem synom. „Ponieważ są dziećmi i wskazują mi, kim muszę być w stosunku do Ojca Świętego i księdza Carróna: dzieckiem. Moje chłopaki słyszały moją opowieść o tym, co się stało, także publicznie, i teraz wiedzą, że jest coś większego niż własne ograniczenie. I że jest coś większego od ich ojca. To jest coś, czego najbardziej dla nich pragnę”.

Jest pewien mężczyzna, który wraz z innymi przypłacił upadłość ich firmy. Wybudowali i sprzedali mu dom, ale pieniądze z ostatniej wpłaty wykorzystali na załatanie innych dziur w budżecie, zamiast zamknąć mu kredyt i sporządzić akt notarialny. W ten sposób mieszka on w domu, który po dwóch latach nie należy jeszcze do jego. „Można się zastrzelić. Gdy spotkałem się z nim po raz pierwszy, wyzywał mnie przez 20 minut. Ja milczałem. Miał rację. Kiedy się zbierałem do wyjścia, wstał: «Muszę cię przeprosić za to, jak cię potraktowałem. – Wie pan, to ja pana przepraszam…». Objął mnie”. Od tamtej pory co miesiąc zaprasza Beppe na kolację, traktuje go jak króla, od przystawki po deser. „Zawsze mówi mi dwie rzeczy: «Jesteś synem, którego zawsze pragnąłem. I obiecaj mi, że jeśli kiedykolwiek ta historia się zakończy, nie opuścisz mnie»”. Sędzia nie wierzył własnym oczom podczas ogłaszania upadłości. Dwie strony się obejmują. Beppe nie miał adwokata: „Pan nie może bronić się bez adwokata!”. On jednak nie miał czego bronić.

„Gdybym nie stanął wobec rzeczywistości, nie postrzegałbym spraw tak, jak postrzegam je teraz – mówi. – Nie innymi niż wcześniej, ale takimi, jakimi są”. Po utracie pracy starał się wrócić do hodowli. Otrzymawszy pierwszą pensję, czuł się, jak robotnik, który zaczął pracować w winnicy jako ostatni: „Przypowieści to nie bajki”. Z tego wynagrodzenia jedną część oddał byłemu wspólnikowi, który nie znalazł jeszcze pracy (dowiadujemy się o tym od jego przyjaciela, nie od niego). Z nowym szefem kontaktują się przede wszystkim telefonicznie. Beppe opowiada mu o tym, co widzi, o problemach, decyzjach. „Pewnego dnia przerwał mi: «Muszę ci podziękować. Twoja ciekawość, twoje pytania, a nawet twoje błędy, pozwoliły mi na nowo zafascynować się moją stajnią. Chciałem zobaczyć zwierzęta. Widzę ciebie i mówię, że ta stajnia musi się rozwijać»”. Praca to stan „super uprzywilejowany – mówi dalej Beppe. – To tutaj wychodzi na jaw to, co kochasz. W wyborach, których dokonujesz, w tym, że nie patrzysz na przepisowe godziny pracy, że wkładasz serce. Uświadamiasz sobie siebie. Tego nie da się porównać z niczym innym”.

Na 60-lecie Ruchu chciałby nakręcić sto filmików, z wdzięczności, by powiedzieć wszystkim o tym, czego wcześniej nie wiedział: „Najdroższe, co mam, to to, co jest mi dane do przeżycia”.