Obecność. Od samego początku. Od pierwszego kwilenia w betlejemskiej grocie, gdzie każdy, kto się w niej pojawił, ujrzał coś tak kruchego, że wręcz nierzeczywistego: dopiero co narodzone Dziecko. W naszych ludzkich oczach niczym delikatne tchnienie. Pełne jednak tego całościowego i zdumiewającego przesłania, ponieważ odmienne od wszelkich widzianych wcześniej rzeczy: „Dzisiaj narodził nam się Zbawiciel…”. W ten sposób chrześcijaństwo weszło na świat. Obecność. Na pierwszy rzut oka ulotna, bezbronna, przepełniona jednak jakąś odmiennością – obietnicą pełni – tak radykalna, że zmieniła historię, na zawsze.

Od tamtej chwili obecne jest pytanie, drążące w Ĺźyciu tego, kto został pochwycony przez Chrystusa: co znaczy być obecnym, wpływać na rzeczywistość? Nie jest ono dodatkiem: wiąże się z naturą chrześcijańskiego doświadczenia. Z naturą wiary. O wiele bardziej niĹź wiele innych pytań dotyczących moralności, polityki, dzieł, „działania”. Jeśli chrześcijaństwo w ten sposĂłb wchodzi na świat, będzie zapewne chciało powiedzieć coś na temat tego, jak w nim trwa i działa, czyĹź nie? A więc, co znaczy „obecność”?

To temat przewodni tego numeru „ŚladĂłw”. Począwszy od Pierwszego Planu. Uderza myśl, Ĺźe chrześcijanie stamtąd, Ĺźyjący kilka kilometrĂłw od tamtej groty, znajdują się w takim samym połoĹźeniu jak tamto Dziecko: w oczach wszystkich bezbronni i słabi. Osławione gliniane naczynie pośrĂłd naczyń Ĺźeliwnych, gotowe na rozbicie i zniszczenie przez bomby, ktĂłrymi obrzucają się „inni”. A jednak w ich obecności zawiera się wszystko. Jest pogoda ducha, ktĂłrej nie sposĂłb nie zauwaĹźyć ze zdumieniem. Jest uderzająca nas i ich współobywateli odmienność Ĺźycia. Jednym słowem, jest świadectwo. Znak, Ĺźe w ich Ĺźycie – w Ĺźycie człowieka – wkroczył Ktoś Inny. I ten Inny pozwala Ĺźyć pod bombami. Albo wytrzymać zderzenie z kryzysem, jak moĹźna przeczytać na Stronie Pierwszej, w ktĂłrej przywołane zostało wystąpienie księdza CarrĂłna, wygłoszone w gronie dwĂłch tysięcy przedsiębiorcĂłw. Albo Ĺźyć pośrĂłd uniwersyteckich sal tak, jak przystało na bohaterĂłw, nie opierając się na „działaniu” ani „organizowaniu” (zob. reportaĹź o CLU), czy teĹź pośrĂłd tysiąca zawirowań codziennego Ĺźycia.

Obecność, a nie „działanie”. Świadectwo, a nie poszukiwanie władzy. Oto, czym jest chrześcijaństwo. Od zawsze. Benedykt XVI, który dopiero co napisał przepiękną książkę, traktującą właśnie o dzieciństwie Jezusa, o latach, w których Tajemnica stawiała na świecie swoje pierwsze kroki jako dziecko, porusza ten temat również w homiliach głoszonych w Roku Wiary. Nie mówi o początku, ale o końcu, albo prawie o końcu: o ostatnich godzinach ziemskiej obecności Chrystusa, tuż przed męką i śmiercią na krzyżu. „Wobec człowieka bezbronnego, kruchego, poniżonego, jakim jest Jezus, człowiek władzy, podobny Piłatowi, pozostaje zaskoczony – mówi Papież. – Zaskoczony, ponieważ słyszy o królestwie”. O królu. O innej władzy. I zaczynają się pytania, te stawiane od zawsze chrześcijanom: a więc można mieć większą władzę nad życiem? Władzę, „która nigdy nie przemija i nigdy nie zostanie zniszczona”?

Odpowiedź znamy, słyszeliśmy ją wiele razy: „Ty tak twierdzisz: jestem królem. Po to przyszedłem na świat: by dać świadectwo prawdzie”. Świadectwo. Słyszeliśmy je. Koniecznie jednak musi ono stać się nasze. Wesołych Świąt!