NOWY ARCYBISKUP MEDIOLANU

„NAUCZYŁEM SIĘ, ŻE JEGO PLAN JEST ZAWSZE NAJLEPSZY”

Ojciec Święty nominował na przewodnika diecezji ambrozjańskiej patriarchę Wenecji, który w pierwszym przemówieniu do wiernych opowiada o pewności co do kroku, do postawienia którego został wezwany.

"Posłuszeństwo jest pewnym punktem oparcia dla spokojnej pewności co do kroku, do postawienia którego jestem wzywany”. W ten sposób kardynał Angelo Scola przyjął swoją nominację na arcybiskupa Mediolanu, ogłoszoną 28 czerwca: „Pomimo moich ograniczeń, dzięki edukacji otrzymywanej już od dzieciństwa, nauczyłem się, że Bóg jest zawsze największy, a Jego plan co do nas, kiedy przyjmowany jest z otwartym sercem, jest zawsze najlepszy”. Po święcie Narodzenia NMP (8 września), wraz z rozpoczęciem nowego roku duszpasterskiego, kardynał Dionigi Tettamanzi przekaże sprawowanie urzędu byłemu patriarsze Wenecji.

Urodzony w Malgrate (Lecco) 7 listopada 1941 roku kardynał w ten sposób opisuje swoich rodziców Carla i Reginę: „Moja matka była kobietą Kościoła, mój ojciec natomiast zagorzałym socjalistycznym maksymalistą, kierowcą ciężarówek. Codziennie czytał «Unità» i «Avanti»”. Przyszły kardynał uczęszczał do liceum klasycznego. W 1958 roku poznał księdza Luigiego Giussaniego podczas trzydniowego spotkania wielkanocnego, zorganizowanego dla uczniów z Lecco: „Po raz pierwszy usłyszałem kogoś, kto mówił o chrześcijaństwie w odmienny sposób – wspominał potem. – Pojawiła się więź między Jezusem Chrystusem a moim codziennym życiem”. Jako młody człowiek został członkiem Akcji Katolickiej oraz FUCI [Federazione Universitaria Cattolica Italiana – Włoskiej Studenckiej Federacji Katolickiej]. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Katolickim w Mediolanie. W 1967 roku rozpoczął naukę w seminarium w Saronno, a następnie w Venegono i na Uniwersytecie we Fryburgu. Święcenia kapłańskie przyjął 18 lipca 1970 roku.

W tym czasie, zajmując się redakcją włoskiej edycji teologicznego pisma „Communio”, poznał profesora Josepha Ratzingera. W latach 80. był konsultorem Kongregacji do spraw Doktryny Wiary, której prefektem był kardynał Ratzinger, oraz wykładał antropologię teologiczną w Papieskim Instytucie Studiów nad Małżeństwem i Rodziną im. Jana Pawła II. W 1991 roku został nominowany na biskupa Grosseto, wybierając na hasło: Sufficit gratia Tua (Wystarczy Twojej łaski). W 1995 roku przyjął obowiązki rektora Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego, po czym, po dwóch miesiącach, został powołany na przewodniczącego Papieskiego Instytutu Studiów nad Małżeństwem i Rodziną im. Jana Pawła II. 5 stycznia 2002 roku został mianowany patriarchą Wenecji, a następnie nominowany na kardynała na konsystorzu, który rozpoczął się 21 października 2003 roku, otrzymując jako kościół tytularny kościół Dwunastu Świętych Apostołów. Założył w Wenecji Studium Generale Marcianum, pedagogiczno-akademicki kampus Patriarchatu, oraz Międzynarodowe Centrum OASIS, służące rozwijaniu dialogu między chrześcijanami a muzułmanami.

W życzeniach wystosowanych w imieniu całego Ruchu ksiądz Julián Carrón napisał do kardynała Scoli: „Sufficit gratia Tua: wiara i pasja do Chrystusa, jaką widzieliśmy zawsze u Waszej Eminencji, daje nam pewność, że będzie Eminencja chciał współdzielić je ze wszystkimi, których spotka jako pasterz Mediolanu. Wraz ze wszystkimi ochrzczonymi diecezji ambrozjańskiej pragniemy być umacniani w wierze, by głosić braciom w człowieczeństwie piękno spotkania z Chrystusem, zawsze gotowi uzasadniać nadzieję, która w nas jest, we wszystkich środowiskach życia, nauki i pracy”. Zakończył zaś słowami: „Niech Najświętsza Maryja Panna z Caravaggio wspiera Waszą Eminencję w niestrudzonej posłudze, ażeby Chrystus był poznany i zapewniał płodność swojemu namiestnikowi, tak by wszyscy mogli doświadczać dzisiaj – podążając za nowym arcybiskupem – wielkiej ambrozjańskiej tradycji: Ubi fides ibi libertas”.