1922, 15 października. Luigi Giovanni Giussani urodził się w Desio, w okolicy Mediolanu. Pierwsze, codzienne wprowadzenie do wiary otrzymał od matki, Angeliny z domu Gelosa. Od ojca, Beniamina, z zawodu snycerza i konserwatora, a przy tym anarchizującego socjalisty, przyjął pasję do muzyki oraz nieustanne wezwanie do pytania się o rację każdej rzeczy.

1933, 2 października. Wstąpił do Diecezjalnego Seminarium Św. Piotra Męczennika w Desio, gdzie przebywał przez cztery lata gimnazjum.

1937 r. Został przeniesiony do Venegono. Tam spędził osiem lat (ostatni rok gimnazjum, trzy liceum i cztery teologii). Było to środowisko bardzo ważne ze względu na pełne szacunku więzi z wykładowcami, którzy odegrali w życiu młodego Giussaniego rolę mistrzów i stanowili wzór żywego człowieczeństwa (Gaetano Corti, Giovanni Colombo, Carlo Colombo i Carlo Figini). To im właśnie zawdzięcza formację kulturalną. Doświadczenie wspólnoty z niektórymi „kolegami”, jak Enrico Manfredini, przyszły Arcybiskup Bolonii, okazało się ważne dla odkrycia wartości powołania. Były to lata intensywnej nauki i wielkich odkryć, jak chociażby poezji Leopardiego, którą niekiedy włączał w rozmyślanie po Eucharystii. Wzmocniło się również przekonanie, że szczytem każdego ludzkiego geniuszu (jakkolwiek on się wyraża) jest przepowiadanie, także nieświadome, wydarzenia Chrystusa. Stąd też zdarzało mu się czytać hymn Do swojej kobiety Leopardiego jako pewnego rodzaju wprowadzenie do Prologu Ewangelii św. Jana, a także rozpoznawać u Beethovena i Donizettiego żywsze wyrazy wiecznego zmysłu religijnego człowieka. Przestrzeganie dyscypliny i porządku życia w seminarium łączyło się z siłą temperamentu, który w dialogu z przełożonymi i w inicjatywach wobec kolegów wyróżniał się żywością i bystrością. Na przykład, wraz z kilkoma przyjaciółmi rozpoczął tworzenie wewnętrznej gazetki zatytułowanej Studium Christi. Było to pismo grupy uczniów pracujących nad odkrywaniem znaczenia Chrystusa w rozumieniu każdej studiowanej dyscypliny.

1945, 26 maja. Z rąk kard. Ildefonso Schustera przyjął święcenia kapłańskie. Ks. Giussani rozpoczął nauczanie w seminarium w Venegono. Podjął badania nad teologią wschodnią (szczególnie autorów słowiańskich) i protestancką teologią amerykańską. Pracował też nad pogłębieniem rozumnego uzasadnienia przyjęcia wiary i przynależności do Kościoła.

1954 r. Pozostawił nauczanie w seminarium na rzecz liceum.

1957, 11 kwietnia. Umiera ojciec.

Od 1954 do 1964 r. uczył religii w liceum klasycznym Berchet w Mediolanie. W tym czasie rozpoczął też pracę naukową i działalność publicystyczną w dziedzinie wychowania. Ukazywał konieczność skierowania uwagi na problem wychowawczy, zarówno w Kościele jak i poza nim. Miedzy innymi redagował hasło „wychowanie” do Encyklopedii Katolickiej. Były to lata powstania i rozszerzania się GS (Gioventù Studentesca - Młodzież Uczniowska).

Od 1964 do 1990 r. kierował Katedrą Wstępu do teologii na Uniwersytecie Katolickim Sacro Cuore w Mediolanie. Na polecenie przełożonych, kilkakrotnie wyjeżdżał wówczas do Stanów Zjednoczonych. W roku 1966 za oceanem spędził kilka miesięcy, pogłębiając dotychczasowe studia nad amerykańską teologią protestancką. Śladem tego pobytu jest opublikowana przez wydawnictwo akademickie, jedna z niewielu istniejących we wspominanej dziedzinie, praca: Grandi linee della teologia protestante americana. Profilo storico dalle origini agli anni ’50 (Główne linie amerykańskiej teologii protestanckiej. Przektój historyczny od początków do lat 50).

1969 r. Powstała nazwa „Comunione e Liberazione”.

1980 r. Razem z Polakiem ojcem Franciszkiem Blachnickim, założycielem ruchu Światło Życie, organizował Pierwszy Międzynarodowy Kongres Ruchów.

1982 r. Papieska Rada do Spraw Świeckich uznała Bractwo Comunione e Liberazione, w którym ks. Giussani przewodniczył Diakonii Centralnej.

1983 r. Umiera matka. Jan Paweł II nadał ks. Giussaniemu godność Prałata z tytułem Prałata honorowego Jego Świątobliwości.

1987 r. Został mianowany konsultantem Papieskiej Rady do Spraw Świeckich.

1988, 8 grudzień. Papieska Rada do Spraw Świeckich uznała stowarzyszenie świeckie Memores Domini, gromadzące osoby z CL, które podjęły decyzję ofiarowania się Bogu w dziewictwie.

1993 r. W jednym z największych wydawnictw włoskich Rizzoli Rcs powstała, prowadzona przez ks. Giussaniego, seria wydawnicza „książki w duchu chrześcijańskim” (i libri dello spirito cristiano).

1994, 27 styczeń. Ks. Giussani został mianowany konsultantem Kongregacji do spraw Świeckich.

1995 r. W Bassano del Grappa Ks. Giussani otrzymał Międzynarodową Nagrodę Kultury Katolickiej.

1997 r. Powstała seria wydawnicza CD „Duch Wdzięczny” (Spirto Gentil), realizowana we współpracy z Deutsche Grammophon, której redaktorem był ks. Giussani.

11 grudnia w Siedzibie ONZ w Nowym Jorku odbyła się prezentacja angielskiej wersji książki Zmysł religijny (Il senso religioso). Na zaproszenie Stałego Obserwatora Stolicy Apostolskiej przy ONZ, biskupa Renato Martino, głos zabrał mnich buddyjski (Takagi), muzyk żydowski (Horowitz) i teolog katolicki (Schindler). Wydarzenia to ks. Giussani nazwał „nowym początkiem” w życiu całego ruchu.

1998, 30 maja. Odbyło się spotkanie Papieża z ruchami i nowymi wspólnotami kościelnymi na Placu Św. Piotra. Ks. Giussani wraz z innymi założycielami złożył swoje świadectwo..

2002, 11 lutego. Z okazji 20-lecia uznanie Bractwa Comunione e Liberazione, Jan Paweł II napisał do ks. Giussaniego długi, własnoręczny list.

W tym samym roku został uhonorowany przez władze Prowincji Mediolan Złotym Medalem Wdzięczności.

2003 r. Ks. Giussani otrzymał Nagroda Macchi, przyznawaną przez Stowarzyszenie Rodziców Szkół Katolickich, za szczególne osiągnięcia w dziedzinie wychowania.

2004 r. Z okazji 50-lecia powstania Comunione e Liberazione, Jan Paweł II napisał do ks. Giussaniego długi, własnoręczny list, datowany 22 lutego 2004.

16 marca tego samego roku, podczas piątej edycji święta Statutu Regionu Lombardia, ks. Giussani został nagrodzony Pieczęcią Longobardzką. Jest to nagroda przydzielana mieszkańcom, wyróżniającym się szczególnymi zasługami w życiu społecznym.

16 października. Z okazji pielgrzymki do Loreto, odbywanej dla uczczenia 50-lecia Cl, Giussani napisał swój ostatni list.

2005, 22 lutego. Zmarł w swoim mieszkaniu w Mediolanie.