Przypomnienie tego wymownego obrazu pozwala zrozumieć, że chrześcijańska nadzieja jest decydująca dla kultury i autentycznego humanizmu. Encyklika jest zaproszeniem do refleksji nad nadzieją w perspektywie życia wiecznego. Przypomina coś, o czym, zachłyśnięty rozwojem nauki, świat zapomina.

Człowiek nie jest w stanie sam siebie zbawić. Nie są w stanie go zbawić ani odkrycia naukowe, ani coraz większa wiedza, ani posiadane dobra materialne. Nie można postawić znaku równości między różnymi naszymi nadziejami i jedyną Nadzieją, którą jest Bóg.

Gdy nauka odnosiła sukcesy w stopniowym rozwoju świata, nowożytne chrześcijaństwo w dużej mierze koncentrowało się tylko na jednostce i jej zbawieniu. W ten sposób zawęziło horyzont nadziei i nie rozeznało wystarczająco wielkości swojego zadania – nawet jeśli trzeba uznać za wielkie to, czego nieustannie dokonywano w dziedzinie formacji człowieka i troski o słabych i cierpiących.