Wszystkie narody i organizacje polityczne mają jako swój symbol flagi, które charakteryzują ich własną tożsamość wspólnotową. Gwiazdy na błękitnym tle to sztandar, przez który rozpoznawana jest Europa. Powiewa on na urzędowych budynkach i widnieje na tablicach rejestracyjnych naszych samochodów. Flaga przyjęta przez Radę Europy w 1955 r. została zatwierdzona jako symbol Unii Europejskiej w Traktacie Konstytucyjnym parafowanym w Rzymie 29 października 2004 r., a odrzuconym przez francuskie i holenderskie referenda.

Nie wszyscy o tym wiedzą, ale odwołanie do chrześcijaństwa jest obecne w Konstytucji Europejskiej właśnie przez ten najwyższego stopnia symbol – przez flagę, ponieważ owe dwanaście gwiazd pochodzi z kultu Maryi Dziewicy i jest odniesione do liczby państw członkowskich. Nie każdy o tym wie, ponieważ prawdziwe pochodzenie dwunastu gwiazd stało się przedmiotem wielkiej mistyfikacji zorganizowanej wewnątrz samych instytucji Wspólnoty. Wystarczy odwiedzić oficjalną stronę internetową UE, aby przeczytać, że „korona z dwunastu pozłacanych gwiazd przedstawia solidarność i zgodę między państwami Europy”, albo też, że „w różnych tradycjach liczba dwanaście jest symbolem pełni”. Strona oficjalna kontynuuje swoje wyjaśnienia posługując się nawet programem Giorni d`Europa (Dni Europy) emitowanym w sobotę 24 lutego przez Rai Uno, i stwierdzając, że „poza tym, chodzi oczywiście o liczbę miesięcy w roku i liczbę godzin mieszczących się na tarczy zegara. Koło jest zaś, między innymi, symbolem jedności”. Są to oszustwa, które warto wyjaśnić, ukazując etapy prowadzące do powstania flagi europejskiej.

Zwycięzcą ogłoszonego w 1950 r. przez Radę Europy konkursu na projekt sztandaru został mało znany wówczas malarz Arsène Heits, który zaproponował dwanaście ułożonych w okrąg białych gwiazd na błękitnym tle. Pomysł tego projektu Arsène Heits zaczerpnął z tak zwanego „Cudownego Medalika”, który nosił na szyi. Pierwszy raz medalik ten został wybity w 1832 r., po objawieniach Matki Bożej Katarzynie Labouré, mających miejsce w 1830 r. Sama Maryja poleciła zakonnicy, aby na medaliku przedstawiono Kobietę Apokalipsy z koronie z dwunastu gwiazd. Bernadetta Soubirous miała na szyi, zawieszony na sznurku „Cudowny Medalik”, kiedy 11 lutego 1858 r. objawiła się jej po raz pierwszy, ubrana na biało-błękitnie, Pani. Oryginalne kolory (biały i błękitny) poruszyły przewodniczącego komisji konkursowej, belgijskiego Żyda, Paula M. G. Lévy`ego, który prawdopodobnie zauważył w nich odniesienia do flagi nowo powstałego państwa Izrael, właśnie biało-błękitnej.

Oficjalne przyjęcie sztandaru zostało zatwierdzone podczas uroczystej ceremonii, którą umieszczono w kalendarzu, biorąc pod uwagę wyłącznie zajęcia i czas polityków wchodzących w skład Komitetu Ministrów Rady Europy. Przypadła ona na dzień 8 grudnia 1955 r., święto Niepokalanego Poczęcia – dzień, który dla wszystkich zainteresowanych liderów był przypadkowo dniem wolnym od innych zajęć.