PozwĂłlcie mi przytoczyć słowa wypowiedziane przez papieĹźa Benedykta XVI we wrześniu 2006 r. Powiedział: „Głębokie ĹşrĂłdła stabilnego i trwałego europejskiego ÂŤĹźycia wspĂłlnegoÂť mieszczą się raczej we wspĂłlnych przekonaniach i wartościach historii oraz w chrześcijańskich tradycjach kontynentu. Bez autentycznej wspĂłlnoty wartości, ostatecznie jest niemoĹźliwe tworzenie owej trwałej wspĂłlnoty praw, jakiej mężczyĹşni i kobiety naszego kontynentu się spodziewają”. (PrzemĂłwienie do Ambasador Republiki Austrii przy Stolicy Apostolskiej – przyp. red.). Podstawowym przesłaniem, jakie powinno płynąć z Oświadczenia Berlińskiego jest potwierdzenie, Ĺźe Unia Europejska stanowi istotnie wspĂłlnotę wartości. Z tego powodu szczegĂłlne znaczenie ma trzeci paragraf  Oświadczenia, ktĂłry stanowi część wyliczającą fundamentalne wartości Unii. Oświadczenie samo w sobie nie jest jednak wystarczające. Odnośnie do przyszłości Konstytucji, Parlament Europejski nie pozostawia wątpliwości: popieramy Konstytucję. Zapowiadamy, Ĺźe zasadnicze punkty Konstytucji, z paragrafem na temat wartości włącznie, staną się rzeczywistością prawną i polityczną! Włącznie z rozdziałem o wartościach – chciałbym powiedzieć to z całą mocą i powagą – ktĂłry odzwierciedla i obejmuje przede wszystkim wartości chrześcijańskie i chrześcijańską filozofię! Poza tym, WspĂłlnota Europejska musi takĹźe uznać u podstaw wolności jej pełne znaczenie: wolność zakłada, Ĺźe pozwala się osobie wzrastać samodzielnie. Oznacza rĂłwnieĹź poszanowanie niezaprzeczalnej odmienności narodĂłw europejskich, ktĂłre łączy się ściśle z tolerancją i szacunkiem dla innych. Tolerancja zakłada rĂłwnieĹź wolność słowa i wolność praktykowania własnej religii. Tolerancja opiera się na wzajemności – czego Unia Europejska nie powinna się obawiać. Pomyślmy na przykład o Turcji, gdzie nie zostało jeszcze uprawomocnione ponowne otwarcie seminarium greko-ortodoksyjnego w Halki lub w krajach islamskich w basenie Morza ŚrĂłdziemnego, będące naszymi partnerami, gdzie prawa wspĂłlnot chrześcijańskich nie znajdują właściwego uznania, jak rĂłwnieĹź o Chinach, ktĂłre wypędzają sekty prowadzące działalność nie uznawaną przez władze, jak chociaĹźby Falun Gong.

(Fragment przemówienia wygłoszonego podczas Kongresu Komisji Episkopatów Wspólnoty Europejskiej. Rzym, 23 marca 2007 r.)