Podczas setek mszy odprawianych w wielu krajach w intencji ks. Giussaniego powracały słowa Benedykta XVI, zawarte w liście do ks. Carróna. „U drogiego księdza Giussaniego zwracała uwagę przede wszystkim jego niezachwiana wierność Chrystusowi i nieustanny wysiłek głoszenia bogactw orędzia ewangelicznego każdej grupie społecznej”. W dziesiątkach homilii biskupów, od Kazachstanu po Stany Zjednoczone, od Mediolanu po Rzym, znajdujemy świadectwa, że rok mijający od śmierci ks. Giussaniego uczynił wyraźniejszym katolicki charakter jego charyzmatu – doświadczenia i metody weryfikowania prawdy propozycji chrześcijańskiej i racjonalności jej przyjęcia, w wielkim nurcie Kościoła, naszej matki. Metoda, to znaczy „droga”, którą jest Chrystus obecny w działaniu, w sposób coraz bardziej zdumiewający: przez intensywność życia, jaką zapewnia, przez realizowaną jedność, przez to, co czyni w sercach wielu ludzi, również bardzo oddalonych od chrześcijańskiego życia. Dlatego też rocznica śmierci sprawia, że każdy, kto tak jak my, staje wobec dziedzictwa ks. Giussaniego – które nie jest przeszłością, ale teraźniejszym wydarzeniem, prowokującym rozum i wolność, stającym się doświadczeniem w codziennym życiu ludu – jest zobowiązany, rozpalać w sobie życie w całej jego atrakcyjności. Papież wyraził to zaproszeniem, które nie pozostawia dwuznaczności: „teraz na jego duchowych dzieciach spoczywa obowiązek, aby kontynuować kroczenie jego śladami, stosując się do jego nauczania i pozostając w stałej komunii z Biskupami i innymi członkami Kościoła”. Prezentujemy fragmenty kilku, z bardzo licznych homilii z całego świata, jako znak jedności katolickiej, która była wielką pasją ks. Giussaniego, a która my staramy się żyć, jako wkład dla Kościoła w tych dramatycznych czasach.