To jest paradoks Bożego Narodzenia (ale być może w gruncie rzeczy samej wiary): czekamy na Kogoś, kto już jest, kto już z nami jest. Chrystus już napełnił całą historię – oraz naszą historię – swoją obecnością. Ale jednocześnie ponownie wzywa nas, byśmy Go przyjęli, ponownie ofiaruje się naszemu „tak”. A zatem oczekiwanie i pewność. Jednocześnie. Tylko w ten sposób ciałem – to znaczy doświadczeniem – może dziś stać się inne decydujące słowo – nadzieja. I właśnie na jej poszukiwanie wyruszyliśmy poprzez opowieści i historie ludzi żyjących w miejscach, w których nadzieja po ludzku byłaby niemożliwa, i to nie tylko z powodu pandemii nękającej świat.

Przede wszystkim Ziemia Święta. To znaczy miejsce, gdzie wszystko się zaczęło, gdzie Bóg przyszedł na świat, by na nim pozostać. Stamtąd mówi arcybiskup Pierbattista Pizzaballa, franciszkanin przebywający na tych ziemiach od ponad 30 lat, a teraz osiedlający się tam jako Łaciński Patriarcha Jerozolimy. Opowiada o swoim „pewnym oczekiwaniu” na Tego, który „przybywa, aby nadać życiu smak i aromat”, nawet wśród ran ziemi rozdartej od wieków.

Ta sama pełnia wyłania się ze świadectw zebranych w innych gorących miejscach naszej teraźniejszości, między innymi na Białorusi, państwie przeoranych przez bardzo silne napięcia polityczne i społeczne, nakładające się na tragedię Covidu. I gdzie są przecież ludzie, którzy żyją i pokładają wielką nadzieję w tej pewności.

W mniej niespokojnych i bliższych miejscach pandemia kolejny raz wymaga zaangażowania, by nie traktować już jako pewników gestów, które tradycja proponuje od lat, a które w tym roku będą niemożliwe: żywe szopki, orszaki, akcje charytatywne… Co znaczy przemyśleć to wszystko? Jaka jest okazja, aby na nowo odkryć ich wartość?

Wreszcie na zakończenie Pierwszego Planu znajdziecie prezent: medytację księdza Giussaniego o Bożym Narodzeniu. Jest to cenne narzędzie do pogłębiania znaczenia chwili, którą aktualnie przeżywamy. Aby pełniej przeżyć oczekiwanie. Oraz żyć nadzieją. (dp)