Myślę, Ĺźe punktem wyjścia do odpowiedzi zarĂłwno na to pytanie, jak i  kolejne, jeszcze bardziej radykalne, dotyczące jego praktycznej realizacji (ÂŤCzy jesteś szczęśliwy? Dlaczego jesteś szczęśliwy?Âť) — moĹźe być tylko świadomość własnych ograniczeń. Taka przynajmniej była moja pierwsza, instynktowna reakcja, gdy zaczęłam się nad tym zastanawiać. Świadomość ta pozostaje ukryta, podobnie jak w ukryciu rośnie radykalne przeczucie, Ĺźe najprawdziwszą odpowiedzią na postawione pytanie jest pełne wzruszenia, wszechogarniające ÂŤtakÂť. Ten zazwyczaj ukryty wymiar serca, pozostający takim, jeśli go nie wydobywamy ha światło dzienne, ukazuje się jako przepełniony pamięcią o doświadczeniu dobra w przeĹźywanej na co dzień historii. Stała się ona bogata dzięki osobom, ktĂłre nauczyły mnie porĂłwnywania wszystkiego z pragnieniem szczęścia i ofiarowywania BoĹźemu miłosierdziu. Stanowi to bogactwo świadomości uzdalniające mnie do przeĹźywania rozmaitych sytuacji, radzenia sobie z wszelkimi trudnościami jakie niesie Ĺźycie, rĂłwnieĹź do przeĹźywania z niewiarygodną intensywnością radości z otrzymywanych darĂłw. Są one okazją do pogłębienia poczucia więzi z Obecnością napełniającą wszystko znaczeniem. Najprościej rzecz ujmując, za nic nie odstąpiłabym od przeĹźywania świata w taki sposĂłb, ani od towarzystwa stawiającego mi pytanie o szczęście, ani od odpowiedzi, będącej w pełni moją osobistą, a jednocześnie podarowaną mi. Płynie ona nieprzerwanie z głębi mojego serca i pozwala mi mĂłwić - z przebłyskiem świadomości (moĹźe nie takim samym, ale przynajmniej podobnym) jaki miał Święty Piotr, gdy odpowiadał Jezusowi: ÂŤPanie, Ty wiesz wszystko, Ty wiesz, Ĺźe Cię kochamÂť.