Myślę, że punktem wyjścia do odpowiedzi zarówno na to pytanie, jak i  kolejne, jeszcze bardziej radykalne, dotyczące jego praktycznej realizacji («Czy jesteś szczęśliwy? Dlaczego jesteś szczęśliwy?») — może być tylko świadomość własnych ograniczeń. Taka przynajmniej była moja pierwsza, instynktowna reakcja, gdy zaczęłam się nad tym zastanawiać. Świadomość ta pozostaje ukryta, podobnie jak w ukryciu rośnie radykalne przeczucie, że najprawdziwszą odpowiedzią na postawione pytanie jest pełne wzruszenia, wszechogarniające «tak». Ten zazwyczaj ukryty wymiar serca, pozostający takim, jeśli go nie wydobywamy ha światło dzienne, ukazuje się jako przepełniony pamięcią o doświadczeniu dobra w przeżywanej na co dzień historii. Stała się ona bogata dzięki osobom, które nauczyły mnie porównywania wszystkiego z pragnieniem szczęścia i ofiarowywania Bożemu miłosierdziu. Stanowi to bogactwo świadomości uzdalniające mnie do przeżywania rozmaitych sytuacji, radzenia sobie z wszelkimi trudnościami jakie niesie życie, również do przeżywania z niewiarygodną intensywnością radości z otrzymywanych darów. Są one okazją do pogłębienia poczucia więzi z Obecnością napełniającą wszystko znaczeniem. Najprościej rzecz ujmując, za nic nie odstąpiłabym od przeżywania świata w taki sposób, ani od towarzystwa stawiającego mi pytanie o szczęście, ani od odpowiedzi, będącej w pełni moją osobistą, a jednocześnie podarowaną mi. Płynie ona nieprzerwanie z głębi mojego serca i pozwala mi mówić - z przebłyskiem świadomości (może nie takim samym, ale przynajmniej podobnym) jaki miał Święty Piotr, gdy odpowiadał Jezusowi: «Panie, Ty wiesz wszystko, Ty wiesz, że Cię kocham».