Chciałbym podzielić się pewnym wydarzeniem, ktĂłrego doświadczam od kilku miesięcy. Okres poprzedzający je charakteryzował się tym, Ĺźe „słuchałem a nie słyszałem, patrzyłem a nie widziałem”. Niejednokrotnie słuchałem róşnego rodzaju wezwań, ktĂłre kierował do mnie Ruch, jak np. konieczność wymiaru misyjnego w naszym Ĺźyciu. Kiwałem ze zrozumieniem głową, gdyĹź było to oczywiste i elementarne. Cóş z tego, skoro  w parze ze zrozumieniem nie szedł czyn, działanie. Dane mi było rĂłwnieĹź wielokrotnie patrzeć na osoby: na Danusię ze Świdnicy, Marka, Janka czy Krystynę (o ks. JĂłzefie juĹź nie wspomnę), lecz mimo tego, Ĺźe wdziałem w nich pasję do Ruchu, nie potrafiłem Ĺźyć tak jak oni. Doświadczałem swojego rodzaju pęknięcia pomiędzy tym co mĂłwię, a tym co robię. Efektem takiej postawy było – jak o trafnie zostało powiedziane w Muszynie – traktowanie obecności Boga jako skarbca, z ktĂłrego moĹźna odpowiedniej chwili, wedle swoich kryteriĂłw i dla własnego poĹźytku wydobyć to czy tamto. JednakĹźe pomimo całego swojego niezrozumienia istniał pewien fakt, ktĂłry sprawiał, Ĺźe byłem „zwrĂłcony ku”: wierność szkole wspĂłlnoty.

Jest to szansa dana kaĹźdemu z nas, szansa, ktĂłrej nie wolno zmarnować. Szansa na to, by w pewnym momencie, w moje Ĺźycie wszedł Ktoś Inny i uczynił je nowym. Czas, w ktĂłrym to się dokona jest  określonym przez Niego. To co jest konieczne, to „być zwrĂłconym ku”.

Chrystus spotyka mnie poprzez okoliczności mojego Ĺźycia. Taką okolicznością, w ktĂłrej to się dokonało, była śmierć mojego syna. Śmierci doświadczyłem dwukrotnie. Pierwszy raz – było to przed spotkaniem z Ruchem – wywołała we mnie zgubienie i apatię. Teraz w swoim cierpieniu, samotnie i we łzach, po raz pierwszy zacząłem gorąco prosić Go, by zmienił moje Ĺźycie, bym przylgnął. Doświadczenie własnej bezsilności wobec śmierci było momentem, w ktĂłrym na serio zacząłem traktować  Jego obecność. Dlatego pierwszym gestem, ktĂłry uczyniłem, a w ktĂłrego nauczył mnie Ruch, było błaganie. I stał się cud.

Niepostrzeżenie wszystko zaczęło stawać się ‘ radosnym porankiem”. Przed wieloma rzeczami, o których już od lat mówi się w Ruchu, staję zdumiony – zdumiony ich nowością. Zdumienie moje budzi absolutna darmowość tej łaski. Przecież nie było w moim życiu niczego (i nie mogło być!), co można by nazwać „zasługą”. Rzeczywiście, doświadczenie Jego obecności jest komunią 9z innymi) i wyzwoleniem (z własnego egocentryzmu).

Nawiasem mówiąc, czy można wskazać na inny fakt poza Chrystusem , który mógłby przemienić śmierć w „radosny poranek”.

Modlę się, by nie stracić tej łaski oraz o to, aby móc – jak określił to ks. Giussani - «realizować wszystkie intuicje, jakie z Bożej łaski nas poruszyły i poruszają; realizować zarówno w znaczeniu „zdawania sobie z nich sprawy”, jak też w znaczeniu wcielania ich w życie».