Kiedy myślę o Chrystusie nie mogę oddzielić Go od Kościoła.

Kiedy myślę o Chrystusie coraz mocniejsze staje się pragnienie aby przyszedł.

Mijają dni a ja wciąż oddaję tak niewiele

Choć pragnę oddać wszystko.

Ufam, że On nauczy mnie oddawać więcej – wszystko.

Jestem Chryste wdzięczna za gotowość,

którą mam w sobie.

Próbuję trwać w zawierzeniu.

Choć jeszcze przeszkadza egoizm nie lękam się.

Pokazałeś mi gdzie mieszkasz – zobaczyłam

i nie mam już dokąd iść.

Pozostanę obdarowana Twoim wezwaniem.

I nie mogę oddzielić Ciebie od tego ludu.

Gdziekolwiek jestem,

we wszystkim co czynię,

Za wszystko co mam

i co mogę posiadać

bez Ciebie jestem

nieszczęśliwa.

I szukam wciąż

Twojej twarzy,

Twojego Ciała.

I tu już może być

tylko modlitwa

błaganiem każdy oddech – przyjdź.

Gdy modląc się mówię i mówię, myślę i nie myślę

objawiasz mi co dzień swoją obecność.

Nie zważaj na grzechy nasze lecz na wiarę

swojego Kościoła.

I nie mogę oddzielić Ciebie od tego ludu.

Pokonaniem uprzedzeń, wybaczeniem rozczarowań

i przykrości

wzmocniona pokora.

Twoja konkretność.

Natchnij moje serce

miłością i wiernością

bo znam

smak odchodzenia

roztargnienie i strach

Gdziekolwiek jestem,

we wszystkim co

czynię,

ze wszystkim co

posiadam.

Nie ma mnie jeżeli by

Ciebie nie było.

I zawsze gdy próbuję mówić o Tobie

nie mogę oddzielić Cię od tego ludu.

I zawsze miesza mi się trochę poezji

I trudno mi oddzielić tu słowa od modlitwy.