Powtarzam dzisiaj te proste i szczere słowa św. Faustyny, by wraz z nią i z wami wszystkimi wielbić niepojętą, niezgłębioną tajemnicę BoĹźego miłosierdzia. Podobnie jak ona, chcemy wyznać, Ĺźe nie ma dla człowieka innego ĹşrĂłdła nadziei, jak miłosierdzie Boga. Pragniemy z wiarą powtarzać: Jezu. ufam Tobie!

To wyznanie, w ktĂłrym wyraĹźa się ufność we wszechmocną miłość Boga, jest szczegĂłlnie potrzebne w naszych czasach, w ktĂłrych człowiek doznaje zagubienia w obliczu wielorakich przejawĂłw zła. Trzeba, aby wołanie o BoĹźe miłosierdzie płynęło z głębi, ludzkich serc, pełnych cierpienia, niepokoju i zwątpienia, poszukujących niezawodnego ĹşrĂłdła nadziei. Dlatego przychodzimy dziś tu, do łagiewnickiego sanktuarium, aby na nowo odkrywać w Chrystusie oblicze Ojca, ktĂłry jest „Ojcem miłosierdzia oraz Bogiem wszelkiej pociechy” (por. 2 Kor 1, 3). Pragniemy oczyma duszy wpatrywać się w oczy miłosiernego Jezusa, aby w głębi Jego spojrzenia znaleźć odbicie własnego Ĺźycia oraz światło łaski, ktĂłrą juĹź po wielokroć otrzymaliśmy i ktĂłrą BĂłg zachowuje dla nas na kaĹźdy dzień i na dzień ostateczny (...).

Kiedy konsekrujemy ten nowy kościół, możemy zadawać sobie pytanie, jakie nurtowało króla Salomona, gdy oddawał Bogu na zamieszkanie świątynię jerozolimską: „Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem” (1 Krl 8, 27).

Tak, na pierwszy rzut oka wiązanie obecności Boga z pewnym określonym miejscem może się wydawać niestosowne. A jednak trzeba pamiętać, że czas i miejsce należą całkowicie do Boga. Choć każdy. czas i cały świat można uważać za Jego „świątynię”, to jednak są czasy i są miejsca, które Bóg obiera, aby w nich w sposób szczególny ludzie doświadczali Jego obecności i Jego łaski. I ludzie wiedzeni zmysłem wiary przychodzą do tych miejsc, bo mają pewność, że rzeczywiście stają przed Bogiem, który jest tam obecny.

W tym samym duchu wiary przybyłem do Łagiewnik, aby konsekrować tę nową świątynię. Jestem bowiem przekonany, że jest to takie szczególne miejsce, które Bóg obrał sobie, aby tu wylewać łaskę swego miłosierdzia. Modlę się, by ten kościół był zawsze miejscem głoszenia orędzia o miłosiernej miłości Boga; miejscem nawrócenia i pokuty; miejscem sprawowania ofiary eucharystycznej – źródła miłosierdzia; miejscem modlitwy – wytrwałego błagania o miłosierdzie Boże dla nas i całego świata (...).

„Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i BĂłstwo Najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa za grzechy nasze i całego świata; (...) dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas i świata całego” (Dzienniczek, 476). Dla nas i świata całego... Jak bardzo dzisiejszy świat potrzebuje BoĹźego miłosierdzia! Na wszystkich kontynentach z głębin ludzkiego cierpienia zdaje się wznosić wołanie o miłosierdzie. Tam, gdzie panuje nienawiść i chęć odwetu, gdzie wojna przynosi bĂłl i śmierć niewinnych, potrzeba łaski miłosierdzia, ktĂłre koi ludzkie umysły i serca, i rodzi pokĂłj. Gdzie brak szacunku dla Ĺźycia i godności człowieka, potrzeba miłosiernej miłości Boga, w ktĂłrej świetle odsłania się niewypowiedziana wartość kaĹźdego ludzkiego istnienia. Potrzeba miłosierdzia, aby wszelka niesprawiedliwość na świecie znalazła kres w blasku prawdy. Dlatego dziś w tym sanktuarium, chcę dokonać uroczystego aktu zawierzenia świata BoĹźemu miłosierdziu. Czynię to z gorącym pragnieniem, aby orędzie o miłosiernej miłości Boga, ktĂłre tu zostało ogłoszone przez pośrednictwo świętej Faustyny, dotarło do wszystkich mieszkańcĂłw ziemi i napełniało ich serca nadzieją. Niech to przesłanie rozchodzi się z tego miejsca na całą naszą umiłowaną Ojczyznę i na cały świat. niech się spełnia zobowiązująca obietnica Pana Jezusa, Ĺźe stąd ma wyjść „iskra, ktĂłra przygotuje świat na ostateczne Jego przyjście” (por. Dzienniczek, 1732).

„To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 15, 12).

Drodzy bracia i siostry! Te słowa Pana Jezusa, które słyszeliśmy przed chwilą, wpisują się w szczególny sposób w temat dzisiejszego liturgicznego spotkania na krakowskich Błoniach: „Bóg bogaty w miłosierdzie”. To hasło jest niejako streszczeniem całej prawdy o tej miłości Boga do człowieka, która przyniosła ludzkości odkupienie. „Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia” (Ef 2, 4-5). Pełnia tej miłości objawiła się w ofierze krzyża. Nikt bowiem, „nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 13). Taka jest miara miłosiernej miłości! Taka jest miara miłosierdzia Boga!

Kiedy uświadamiamy sobie tę prawdę, zdajemy sobie sprawę, Ĺźe Chrystusowe wezwanie do miłości wzajemnej na wzĂłr Jego miłości, wyznacza nam wszystkim te samą miarę. Doznajemy niejako przynaglenia, abyśmy korzystając z daru miłosiernej miłości Boga, sami z dnia na dzień oddawali Ĺźycie, czyniąc miłosierdzie wobec braci. Uświadamiamy sobie, Ĺźe BĂłg, okazując nam miłosierdzie, oczekuje, Ĺźe będziemy świadkami miłosierdzia w dzisiejszym świecie. Kościół od początku swego istnienia, odwołując się do tajemnicy KrzyĹźa  i zmartwychwstania, naucza o BoĹźym miłosierdziu, ktĂłre jest rękojmią nadziei i ĹşrĂłdłem zbawienia człowieka. Wydaje się jednak, Ĺźe dzisiaj jest szczegĂłlnie wezwany, by głosić światu to orędzie. Nie moĹźe zaniedbać tej misji, skoro wzywa go do tego sam BĂłg przez świadectwo św. Faustyny.

A wybrał do tego nasze czasy. Może dlatego, że wiek dwudziesty, mimo niewątpliwych osiągnięć w wielu dziedzinach, naznaczony był w szczególny sposób ,,misterium nieprawości”. Z tym dziedzictwem dobra, ale też i zła weszliśmy w nowe tysiąclecie. Przed ludzkością jawią się nowe perspektywy rozwoju, a równocześnie nowe, niespotykane dotąd zagrożenia. Człowiek nierzadko żyje tak, jakby Boga nie było, a nawet stawia samego siebie na Jego miejscu. Uzurpuje sobie prawo Stwórcy do ingerowania w tajemnicę życia ludzkiego. Usiłuje decydować o jego zaistnieniu, wyznaczać jego kształt przez manipulacje genetyczne i w końcu określać granicę śmierci. Odrzucając Boże prawa i zasady moralne, otwarcie występuje się przeciw rodzinie. Na wiele sposobów usiłuje się zagłuszyć głos Boga w ludzkich sercach, a Jego samego uczynić „wielkim nieobecnym” w kulturze i społecznej świadomości narodów. „Tajemnica nieprawości” wciąż wpisuje się w rzeczywistość świata.

Doświadczając tej tajemnicy człowiek przeżywa lęk przed przyszłością, przed pustką, przed cierpieniem, przed unicestwieniem. Może właśnie dlatego, przez świadectwo skromnej zakonnicy, Chrystus niejako wchodzi w nasze czasy, aby wyraźnie wskazać na to źródło ukojenia i nadziei, jakie jest w odwiecznym miłosierdziu Boga.

Trzeba, aby Jego orędzie o miłosiernej miłości zabrzmiało z nowa mocą. Świat potrzebuje tej miłości. Nadszedł czas, żeby Chrystusowe przesłanie dotarło do wszystkich, zwłaszcza do tych, których człowieczeństwo i godność zdaje się zatracać w mysterium iniquitatis. Nadszedł czas, aby orędzie o Bożym miłosierdziu wlało w ludzkie serca nadzieję i stało się zarzewiem nowej cywilizacji – cywilizacji miłości.

To orędzie Kościół pragnie niestrudzenie głosić nie tylko żarliwym słowem, ale także gorliwą praktyką miłosierdzia. Dlatego też nieustannie wskazuje na wspaniałe przykłady tych, którzy w imię miłości Boga i człowieka ,,szli i owoc przynosili”. Dziś dołącza do nich czworo nowych błogosławionych. Różne były czasy, w których żyli, różne były ich osobiste dzieje. Jednak jednoczy ich ten szczególny rys świętości, jakim jest oddanie sprawie miłosierdzia.