Józef nie zdumiał  się tym, że kobieta będzie miała dziecko, ale tym, że „to” dziecko będzie dzieckiem właśnie „tej” kobiety – Maryi. Było ono „jego” w tym sensie, że pragnął, aby Maryja miała dziecko. W ten sposób dokonuje się coś znacznie większego: bez Chrystusa niczego nie da się pojąć. Taka jest prawda: bez aktu stworzenia nie istniałoby nic, istniałby tylko Najwyższy Byt i nic więcej. W Chrystusie zostaje przywołana obecność Bytu. Udzielanie się leży w Jego naturze. Przez niego wszystko istnieje, nawet najmniejszy listek topoli, przelotny, a jednak istniejący. Bez odnowienia stworzenia dokonanego za sprawą „tych” narodzin nie istniałoby stworzenie.

Bez Chrystusa niemożliwa jest radość, gdyż byłaby ona nieracjonalna. Istotnie, pragnienie radości wpisane jest w naturę człowieka obcującego ze stworzoną rzeczywistością. Dlatego rację ma Dante, którego nigdy nie przestanę cytować, gdy stwierdza: «Każdy bezwiednie i niejasno czuje, /że jest gdzieś dobro, co duszę pokoi,/ więc go koniecznie dostać usiłuje» (Czyściec, XVII, 127-129). Właśnie owo pragnienie charakteryzuje ludzką naturę.

Boże Narodzenie, ze względu na swój charakter i zasięg, jest decydującym krokiem ludzkie natury. Prowadzi on albo do uznania, że Najwyższy Byt się objawia, albo do skrajnej rozpaczy zaprzeczenia prawdzie, że Słowo Boże stało się człowiekiem. To z kolei powoduje, że jesteśmy podobni do ostatniego na świecie mężczyzny i ostatniej kobiety, opisanej przez poetę Carducciego, którzy widzą, jak po raz ostatni słońce chyli się nad zlodowaciałym światem.

Odnowienie stworzenia dokonane przez Chrystusa jest prawdą o stworzeniu. Boże Narodzenie, głosząc Jezusa, odsłania niepodważalne panowanie Najwyższego Bytu, które należałoby nazwać „zwycięstwem”. Zwycięstwem jest istnienie faktu pokonującego wszystkie ludzkie niedowiarstwa i wątpliwości. Zostają one pokonane! Tym faktem jest orędzie głoszące, że Bóg stał się człowiekiem!

Nasz wielki Papież, Jan Paweł II, napisał w swoim orędziu na Światowy Dzień Pokoju: «Niech każdy zaangażuje się w przyspieszenie tego zwycięstwa. Za nim, w gruncie rzeczy, tęskni każde ludzkie serce». Wraz z Ojcem Świętym powtarzamy to samo dzisiaj, gdy wydaje się, iż z czasem wszystko jest coraz bardziej lekceważone lub tylko pośpiesznie i zdawkowo traktowane. To, o czym marzyliśmy, że będzie trwałe, okazuje się nietrwałe, a jeśli trwa, to tylko jako szybko przemijający dźwięk, słowo, fragment książki, czy pośpiesznie przewracana stronica gazety. Słowa rozwiewają się w powietrzu w krótkich chwilach poruszenia, jeszcze zanim w tej samej chwili nie pochłonie go rozczarowanie. Słowa upodabniają się do tych wypowiedzianych na taśmie video, pojawiają się nieustannie niczego nie wnosząc, prowadząc do nicości. Istotnie, z nicości nie może się zrodzić nic, oprócz nicości.

Dlatego potrzebny był Chrystus, aby zaradzić owemu końcowi wszystkiego. On, niezniszczalny, nie może być w żaden sposób dotknięty zniszczeniem. Jeszcze raz Dante prowadzi nas dalej, wkładając w nasze usta słowa swojego Hymnu do Dziewicy Maryi. Te słowa naprawdę nie boją się nicości, ponieważ są podyktowane przez Byt: «Tyś nam jest światła południowym zdrojem,/ Ty śmiertelnikom na porze spiekoty/ Jesteś nadziei żywiącym napojem» (Raj, XXXIII, 10-12).

Freud twierdził, że zbawienie nie może przyjść od człowieka, może ono przyjść od człowieka, może ono przyjść tylko spoza niego, od kogoś innego (albo ów ktoś inny to Najwyższy Byt, a zatem niewyczerpane źródło istnienia, albo jest nim całkowity niebyt, a to nie ma żadnego sensu. Nie ma bowiem sensu stwierdzenie: „Byt nie istnieje”. Zaprzeczenie oczywistości jest czystym szaleństwem). Bożonarodzeniowa pieśń Adriany Mascagni, śpiewana w wielu parafiach Włoch i całego świata, opisuje wypełnienie się tego nieświadomego proroctwa: «Dziś wieczorem spadnie śnieg, a nikt nie ma czasu, by otworzyć drzwi i serce. Dziś wieczorem spadnie śnieg, a ktoś wciąż jeszcze błądzi po ulicach, nadal nie wiedząc, gdzie tej nocy spocznie. To mężczyzna, który stuka do wszystkich drzwi i w każdym domu pyta, czy niema tam miejsca dla niej. Dla tej, co jest razem ze mną. Kobieta skręca się z bólu, chce obdarzyć swym ciepłem rodzące się dziecko. Znajdziemy jakieś schronienie, zobaczysz, to wystarczy. Dzieciątko płacze na słomie, kobieta się modli, a mężczyzna patrzy. Będzie królować. Świecie, kim jesteś, kim jesteś? On nie wie. Dziś wieczorem spadnie śnieg, a nikt nie ma czasu, by otworzyć drzwi i serce. Dziś wieczorem spadnie śnieg, a po niebie sunie gwiazda, która zatrzyma się tylko tam, nad najdalszym domem». Bóg przeniknął to oddalenie.

Boże Narodzenie jest po to, by zapewnić człowiekowi radość: człowiek osiągnie szczęście, które jest celem życia. Osiągnie pewność radości! Owa pewność jest konieczna do życia, a pewność jest wtedy, gdy jest się w towarzystwie, wśród przyjaciół (jeśli ktoś nie ma towarzystwa, to dlatego, że nie modli się o nie. Jeśli się o nie modli, zostanie mu dane). Chrystus jest największym, ostatecznym towarzystwem, jakie Bóg daje człowiekowi. Tego wam życzę.