Wiele osĂłb prĂłbowało wczoraj osądzić słuszność Powstania Warszawskiego, ja nie chcę tego robić. „Tu i teraz” – to jedno a wtedy –mogło być zupełnie inaczej. Wczorajszy, wspĂłlnie spędzony wieczĂłr, szczegĂłlnie pobyt na Siekierkach, w domu moich dziadkĂłw, napełnił mnie poczuciem dumy. Wczoraj byłem dumny, Ĺźe jestem Warszawiakiem. Z miłością myślałem o starszych ludziach z biało-czerwonymi opaskami na ramieniu, ktĂłrych spotykaliśmy na ulicach. Wszyscy oni walczyli za mnie w tamtych dniach. Z szacunkiem mijałem kilka ocalałych w mieście domĂłw. Wczorajszy wieczĂłr przypomniał  mi takĹźe czym jest odwaga. Odwaga, aby spojrzeć na świat pozytywnie, zaakceptować siebie, swoją historię, słabości i mocne strony. Mieć nadzieję, Ĺźe kaĹźdy dzień, kaĹźda przeĹźyta chwila jest waĹźna i ma sens. Ten wczorajszy dzień powoduje, ze z dumą, odwagą ale teĹź z mądrością i jeszcze większą pasją chcę realizować moje Ĺźycie, w domu a szczegĂłlnie w pracy. Wiem, Ĺźe będę świadczyć o Polsce, o ktĂłrą walczyli i za ktĂłrą ginęli w tamtych dniach 1944 roku młodzi ludzie, mający wtedy tyle lat ile ja teraz. Dziękuję za wspĂłlne spędzenie tych chwil.