Mediolan, 22 czerwca 2004 – Ostatnie wybory europejskie i administracyjne wskazują na pewne fakty oczywiste dla każdego, kto jest wolny od uprzedzeń:

1) W wielu krajach europejskich górę wzięła tendencja do nieangażowania się w sprawy polityczne. Europie dalekiej i bezużytecznej, wykreowanej w wyobraźni biurokratów, którzy chcą odgórnie ustalić nawet średnicę ziaren grochu, i ideologów, pragnących Konstytucji, poważnie zaniedbującej prawa człowieka i opartej na hegemonistycznych dążeniach o charakterze nacjonalistycznym, przeciwstawiono powszechną obojętność wobec pewnego stylu sprawowania rządów w Europie.

We Włoszech procent głosujących był najwyższy w Europie. Stało się tak dzięki uporowi, z jakim różne środowiska wskazywały na istotne znaczenie spraw Europy: poczynając od włoskiego rządu, który podkreślał, że zjednoczona i silna Europa ma decydujące znaczenie dla budowania światowego pokoju, po Papieża i katolików, zmagających się o Europę narodów, wierną swojej historii, nie zaprzedaną ideologii późnego jakobinizmu, Europę naprawdę świecką, zdolną do publicznego wyznania swoich chrześcijańskich korzeni.

Chociaż w sposób nie do końca wyraźny, obudziło się w niektórych ludziach, nie tylko we Włoszech, ale i w wielu innych krajach, pragnienie pozytywności, konstruktywności, która wyraziła się w woli uczestnictwa w życiu społeczno-politycznym, wzięcia na siebie odpowiedzialności. To odrodzone pragnienie nie może jednak zostać uśmiercone, trzeba je szanować i wychowywać. Pierwszą formą szacunku jest mówienie prawdy. Jakże niewielu polityków potrafi przyznać się do swoich porażek, jakże niewielu proponuje rozwiązania, które nie byłyby pustymi, tandetnymi hasłami.

2) Włochy są jednym z niewielu europejskich państw, gdzie obecna koalicja rządząca nie została tak ciężko skarcona rezultatem wyborów, jak to się stało w pozostałej części Europy. Przyczyniła się do tego poważna i odpowiedzialna postawa rządzących w odniesieniu do kwestii europejskiej. Ważna jest również niezłomna, nie mająca nic wspólnego z bierną uległością, wola dochowania wierności historycznemu przymierzu ze Stanami Zjednoczonymi oraz utrzymanie prawdziwie pokojowej postawy w Iraku.

Wolność, pomocniczość, kapitał ludzki

Te fakty pozwalają dostrzec potrzebę dowartościowania rzeczywistych wysiłków wychowawczych w odniesieniu do jednostek, jak też całych narodów, przez faktyczne wspieranie miejsc, gdzie wzrastanie osoby jest sprawą najistotniejszą poczynając od rodziny, środowisk zdolnych do nauczania i wychowywania, najbardziej wykwalifikowanych ośrodków badań naukowych, po struktury produkcyjne, gdzie liczy się wydajność i umiejętność wdrażania nowych rozwiązań. Dlatego trzeba realizować politykę inwestowania w ludzki kapitał. Trzeba prowadzić politykę kierującą się zasadą pomocniczości, która potrafiłaby dowartościować odważne, podejmowanie oddolnie wysiłki budowania nowej rzeczywistości. Należy popierać porozumienie między reformistami, aby w ten sposób doprowadzić do izolacji tych, którzy wykorzystują przynależność do różnych organizacji i stowarzyszeń do wyładowania swojej ideologicznej złości. Trzeba unikać fałszywej jednomyślności, narzędzia do zachowania wpływów grup trzymających władzę. Każdy, kto poświęca się służbie na rzecz wspólnego dobra, a nie dla własnej korzyści, może liczyć na naszą, ludzi związanych z ruchem CL, współpracę i poparcie. Demokracja nie jest nudną grą, jeśli potwierdzając swoją tożsamość, ale też i różnorodność, dąży się wspólnie do tego, co najlepiej służy życiu ludu.

Compagnia delle Opere (Towarzystwo Dzieł), Fundacja na rzecz pomocniczości