Nie jakaś szczególna duchowość w Kościele lecz droga wiary. „Wydarzenia nie można zredukować do pewnej doktryny ani do pewnej moralności. Można je tylko spotkać”.

Publikujemy notatki z drugiej części wystąpienia biskupa Prendja, który zachwycił jasnością wykładu.

Comunione e Liberazione nie zamierza być pewną szczególną duchowością wewnątrz Kościoła, lub jakąś szczególną strukturą lub stowarzyszeniem, lecz chce być pewną pedagogią, „drogą”, „ruchem”, gotowym do wychowywania do doświadczenia wiary. Ruch Komunia i Wyzwolenie wyodrębnia się na polu kultury, misji i gestu charytatywnego.

Cechy charakterystyczne Ruchu są następujące:

1. Chrześcijaństwo jest wydarzeniem, które przenika w historię poprzez osobę Chrystusa: Chrystus zmartwychwstały, który żyje również dzisiaj, którego się rozpoznaje i którego doświadczenie jest możliwe i którego akceptuje się i naśladuje jako kogoś najdroższego na świecie. Wydarzenia nie można zredukować do jakiejkolwiek doktryny ani do pewnej moralności. Tutaj jest widoczna świeżość i dynamizm tego Ruchu: tak jak w zwyczajnym nauczaniu Kościoł uczy o wierze, tak CL w swojej katechezie mówi o Wydarzeniu chrześcijańskim.
2. Aby przemierzyć dystans czasowy, który dzieli nas od chwili wcielenia został nam dany historyczny znak jego obecności, „misteryjne ciało”, do którego powinniśmy przynależeć i którym jest Kościół. Przystępując (trwając w) do Kościoła spotykamy Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego i Jego Ducha, który działa w nas.
3. Kościół z jego obliczem można spotkać i rozpoznać tam, gdzie człowiek żyje poprzez cud wspólnoty (komunii) chrześcijańskiej. Ta komunia oznacza, że ludzie rozpoznają się wyłącznie w Jego imieniu i poprzez przylgnięcie do Niego. Wspólnota chrześcijańska realnie istnieje tylko jeśli w danym środowisku istnieje Kościół.
4. Ruch kościelny jest żywą tkaną żywej wspólnoty, która jest karmiona i ożywiana organicznie według szczególnej pedagogii pewnego charyzmatu. Nie prowokuje konfliktów z urzędem (chyba, że w przypadku ludzkiej słabości i ograniczeń) ponieważ dotyczy ostatecznego uszczegółowienia rzeczywistego nauczania.
5. Głęboki sens każdego zebrania się razem wierzących, a więc również członków Ruchu CL jest jeden: żyć pamięcią Chrystusa. Żeby była autentyczna ta pamięć musi być całościowa, tzn. wiara aktualizuje się jako kultura, wychowanie, moralność, solidarność i jako pasja do obwieszczania Chrystusa każdemu człowiekowi.
6. Ta pamięć Chrystusa może zrodzić się tylko w trwaniu w przeżywanej wspólnocie. Za pomocą swego oblicza wspólnota zmierza do tego, aby ułatwić gesty komunii widzialnej i rozpoznawalnej w społeczeństwie.
7. Comunione e Liberazione podtrzymuje zasadę posłuszeństwa jako naśladowanie Ewangelii. Aby poznać i kochać Chrystusa, aby żyć jego pamięcią, jest konieczne iść za, i bez reszty powierzyć siebie tej rzeczywistości, która pozwoliła tobie faktycznie Go spotkać. Bez posłuszeństwa każdy człowiek stawia siebie jako ostateczne kryterium, przynależąc i służąc raz jednemu raz drugiemu panu.
8. Jakikolwiek ruch potrafi wyrazić wszystkie swoje bogactwa wówczas, gdy istnieje reguła – „towarzystwa kierowanego” – tzn. pewnego towarzystwa, które przewodzi każdemu do jego Przeznaczenia, tj. do Chrystusa.
9. To co jest charakterystyczne dla misjonarza to nie jest prosta konsekwencja wyboru (opcji) na rzecz tożsamości chrześcijańskiej, lecz jest to postawa, która przyzwala na bycie formowanym przez tę tożsamość. Tak pojmowana misyjność nie jest poza rzeczywistością życia, lecz jest życiem godnym człowieka.
10. Konkludując trzeba powiedzieć, że Comunione e Liberazione przedstawia się jako droga i przybytek. Droga, po której każdy człowiek ciągle podąża i przybytek, w którym każdy może odpocząć.

Tracce, 2`97, s. 12-13