W wyniku sytuacji jaka zaistniała po wyborach prezydenckich oraz wobec powszechnego sposobu przeżywania ostatniego dnia roku w radości i euforii wśród hucznych zabaw i fajerwerków, Krystyna wyraziła pragnienie spędzenia Sylwestra w inny sposób niż robiliśmy to dotychczas.

Propozycja ta była dla nas pewną nowością, różne więc zajęliśmy postawy. Niektórzy przyjęli ją z łatwością, inni z trudem.

Ostatecznie spędziliśmy ten czas razem. Początkowo chodziło o to, abyśmy nie spotykali się 31 grudnia ani 1 stycznia i przeżyli te dni w sposób zwyczajny w domach lub innych miejscach.

Jednak w dniach 30 XII – 1 I znaleźliśmy się w Chojnicach, na zaproszenie jednego z naszych lubelskich przyjaciół, Kuby. Przeżywaliśmy ten czas w sposób prosty, będąc uważnymi na siebie nawzajem. Dzieliliśmy się z nowymi osobami naszym spotkaniem z Ruchem, pracowaliśmy nad tekstem Szkoły Wspólnoty.

Wielu z nas mówiło potem o wzruszeniu, kiedy o północy w trakcie naszej modlitwy słychać było krzyki i wystrzały petard. Nikt nie żałował tych chwil spędzonych razem w Chojnicach oraz formy jaką im nadaliśmy.

Kiedy 14 I na spotkaniu studenckim w Legnicy wspominałem o tym, jak pięknie przeżyłam Sylwestra, ksiądz Olek wyraził swoją wątpliwość. Wzbudziło to we mnie pewne dziwienie. Gdzie zgubiliśmy piękno, które mogło się wydarzyć?

Nie daliśmy pierwszeństwa wydarzeniu – propozycji jaka przed nami stanęła. Nie wiemy, gdy by nas ta droga zaprowadziła, gdybyśmy byli uważni i poszli za, odrzucając własne pomysły, choćby wydawały się nam one słuszne…

Piękno wypływające z posłuszeństwa otwiera przed nami autostradę, ale my wybraliśmy ścieżkę. Konieczne jest jednak postawienie „wszystkiego na jedną kartę, bo stawką jest wszystko”!

Renata, Lublin