Tegoroczne wakacje na Słowacji była dla mnie ogromnym darem. Darem, który wprawiał mnie w zdumienie i zachwyt, burzył wszelkie moje wyobrażenia, plany i strach. Wyobrażenia i plany rodziły się z tego, że nie pierwszy raz brałam udział w takiej formie spotkania, strach zaś z powodu pozostawionych w domu spraw.

Podczas pierwszej mszy św. w homilii padły słowa, które zdeterminowały cały mój pobyt na Słowacji (a także i pozostałą część wakacji). Słowa, które pozwoliły mi być szczęśliwą i wdzięczną za każdy moment tego czasu. Ksiądz przypomniał nam, ze bez Chrystusa nic uczynić nie możemy, a to co się nam wydarza jest zawsze łaską. O tym nieustannie przypominali mi przyjaciele, wspólne z nimi spędzany czas, zarówno podczas zabawy, jak i wspólnej rozmowy, posiłków, pracy nad tekstem księdza Giussaniego, a przede wszystkim codzienna, wspólna msza św. to wszystko pomagało mi otwierać się i być wrażliwą na to, co Pan Bóg każdego dnia mi ofiarowywał to pomagało mi patrzeć na powtarzane już nie raz gesty, zabawy jak na coś nowego i pięknego.

 Jeszcze jeden moment, którym chciałabym się podzielić. Jak już pisałam był we mnie strach, zdenerwowanie z powodu pozostawionych w domu ważnych dla mnie spraw, które zaprzątały mi głowę i bałam się, że nie pozwolą mi one w pełni uczestniczyć w tych wakacjach. Pragnę podziękować Marcinowi za rozmowę ze mną, która pomogła mi być tam wśród przyjaciół z różnych stron Europy. Marcin podsumowując naszą rozmowę powiedział, że podjęłam już przecież decyzję bycia na tych wakacjach, więc powinnam być właśnie tam, a nie w domu. W przeciwnym razie mogę stracić wszystko.

Chciałabym także wyrazić swoją wdzięczność księdzu Olkowi, który przed laty skierował  do mnie zaproszenie do współdzielenia życia w doświadczeniu Ruchu, bo w tym miejscu spotkałam się z odmiennym człowieczeństwem, które odpowiada na pragnienie mojego serca.

To spotkanie sprawia, że jestem szczęśliwa.