Gest charytatywny w Chocianowie powstał z chwilą, gdy uświadomiłem sobie słowa ks. Józefa wypowiedziane w Muszynie: „Jest rzeczą konieczną odbudowanie lub zbudowanie od nowa – tam, gdzie jeszcze nie ma – dzieł, gdyż w przeciwnym przypadku może się wydawać, że życie we wspólnotach zamiera”. Podjąłem to zapraszając przyjaciół. Towarzyszące temu początkowo wątpliwości natury „to się nie uda…, nikt nie odpowie…, nie mam czasu…” rozwiały się już przy pierwszym spotkaniu (zazwyczaj bezpośrednie osobiste doświadczenie jest najlepszym sprawdzianem). Spotkanie to odbyło się w zeszłym roku w czerwcu z okazji Dnia Dziecka, na które zaprosiliśmy kilka rodzin. Dzięki niemu i wszystkim następny mogliśmy przekonać się o prawdziwości stwierdzenia usłyszanego w Muszynie. Od tamtej pory spotykamy się systematycznie w salkach na plebanii. Śpiewamy, bawimy się, ucztujemy (a jakże!), idziemy na spacer do parku, raz nawet poprosiliśmy leśniczego by nas „oprowadził” i opowiedział o lesie. Byliśmy na wspólnych wakacjach w Karpaczu, dzięki czemu uczestniczyliśmy w doświadczeniu naszych przyjaciół. Przypominają mi się słowa ks. Zdzisława Seremaka, który w odniesieniu do Ruchu powiedział „ma on (Ruch) do zaoferowania wyzwolenie z poczucia samotności i niepotrzebności”. Sądzę, że podobnie można powiedzieć o dziele charytatywnym. Uczestnictwo w nim wyzwala nas z poczucia spowszednienia (przyzwyczajenia) i pozwala zrozumieć słowo „katolicki”.

Myślę, że gdyby nie ten gest to nasze życie byłoby bardzo ubogie. Gest ten jest jedną z odpowiedzi na wezwanie jakim obdarował nas Chrystus. Dlatego choć skromy, bo to tylko kilkoro dzieci, z kilku rodzin, jest on obecny i należy w nim uczestniczyć w pełni i uczyć się żyć w przyjaźni na drodze ku Przeznaczeniu.