ANARCHIA: idealizacja człowieka, jako ostatecznego trybunału. Afirmacja samych siebie, aż do granic nieskończoności.

SUMIENIA GŁOS: Wewnątrz ludzkiego ja krzyczy jakby pewien głos, który ci mówi «dobrze», albo «źle». Świadomość swojego ja niesie ze sobą postrzeganie dobra i zła. Źródło naszego bytu wprowadza w nas wibrację dobra i wskazanie na zło wyrzut sumienia z powodu zła. Jest wewnątrz nas pewien głos; ten, który Biblia i św. Paweł określali jako: „prawo zapisane w sercach”. Niezależnie od tego jak się pojmuje i stosuje tego rodzaju kategorie dobra i zła nie sposób ich stłumić (znieść, obalić). Są to szyny na których Ten,  który nas stwarza, sprowadza na powrót ku sobie naszą egzystencję. To dobrze i słusznie, że tak jest. Nie jesteśmy wystawieni na łaskę czegokolwiek, to coś nieskończenie cennego.

CIEKAWOŚĆ: Otwartość pełna pozytywnej afirmacji. Pierwotna sympatia do bytu, do rzeczywistości; ogólna hipoteza pracy, przy pomocy której natura przynagla człowieka do porównywania wszystkiego.

BŁĄD: Błąd jawi się jako taki, kiedy człowiek czuje się zmuszonym, wskutek jego [błędu] logiki, do zapomnienia albo zanegowania czegokolwiek.

DOŚWIADCZENIA: Pokrywa się z „próbowaniem” czegoś, przede wszystkim jednak z sądem na temat tego, co się próbuje. To, co charakteryzuje doświadczenie, to nie tyle sama czynność, ustalenie relacji z rzeczywistością w sposób mechaniczny, ile zrozumienie czegoś, odkrycie znaczenia. Dlatego doświadczenie zakłada rozumienie sensu rzeczy. Bez zdolności do oceny człowiek nie może poczynić żadnego doświadczenia.

OCZYWISTOŚĆ: Nieubłagana obecność.

WIARA: To przylgnięcie do czegoś, co potwierdza ktoś inny. Jest rzeczą rozumną wierzyć, jeśli istnieją ku temu odpowiednie motywacje (racje): pewność, że dana osoba wie co mówi i nie oszukuje mnie. Jest to więc aplikacja metod pewności moralnej. Podstawowy gest wolności.

IDEOLOGIA: To koncepcja w której, zamiast uczyć się od rzeczywistości ze wszystkimi jej danymi i budować na niej, usiłuje się manipulować rzeczywistością, kierując się wewnętrzną logiką pewnego schematu sfabrykowanego przez intelekt. Jest to totalitarna koncepcja człowieka faworyzowana przez władzę. Konstrukcja teoretyczno-praktyczna rozwinięta na bazie pewnego założenia (uprzedzenia), na bazie pewnego aspektu rzeczywistości, który może być prawdziwy, lecz traktowany jest przez jakąś filozofię albo prze jakiś projekt polityczny w sposób jednostronny i absolutystyczny.

JA: Miejsce natury w którym potwierdza się (afirmuje się) znaczenie wszystkiego.

NIEROZUMNA: Postawa, która rości sobie prawo do wyjaśnienia jakiegoś zjawiska w taki sposób, że w rezultacie nie przedstawia się ona jako postawa adekwatna do wszystkich wchodzących w grę czynników.

WOLNOŚĆ: Energia, która obraca treścią przeszłości, wyzwalając odpowiedzialną twórczość. Wolność manifestuje się jako doświadczenie w naszej egzystencji, jako realizacja jakiejś potrzeby albo dążenia, jako spełnienie. Wolność jawi się naszym oczom jako satysfakcja całkowita (totalna), całkowite spełnienie ludzkiego ja, albo jako doskonałość. Jest zdolnością do celu, do totalności, do szczęścia. Jest pełnym urzeczywistnieniem siebie. Jest możliwością, zdolnością spełnienia się, odpowiedzialnością za spełnienie się, czyli za osiągnięcie własnego przeznaczenia. Dążenie całkowite do przeznaczenia. Tak więc zdolność oznacza doświadczenie prawdy o nas samych. To zdolność człowieka do ogarnięcia Boga.

PAMIĘĆ: To strzeżenie doświadczenia.

SŁOWA: Znaki, przy pomocy których człowiek identyfikuje określone doświadczenia.

MODLITWA: Dogłębna świadomość siebie, pogłębiona aż do tego punktu, w którym człowiek natrafia na Kogoś Innego. Modlitwa jest jedynym gestem ludzkim, w którym całkowicie realizuje się wzniosłość człowieka.

TERAŹNIEJSZOŚĆ: Tajemnicze i zachwycające miejsce wolności.

ROZUM: Czynnik wyróżniający ten poziom natury, który nazywamy człowiekiem; to zdolność do zdawania sobie sprawy z rzeczywistości według całości jej czynników. Rozum nie jest maszyną, którą można odgrodzić od reszty osobowości, powodując, że działa on [rozum] sam jak mechanizm sprężynowy zabawki. Rozum tkwi wewnątrz całościowej jednostki naszego ja, jest organicznie z nią złączony. To w tym jednostkowym wydarzeniu natury ta ostatnia objawia się jako operatywny wymóg wyjaśnienia rzeczywistości we wszystkich jej czynnikach tak, aby człowiek był wprowadzony do prawdy rzeczy

OBJAWIENIE: W znaczeniu szerokim, bardziej ogólnym, świat jest objawianiem Boga, tajemnicy. Rzeczywistość jest znakiem. Interpretując ten znak świadomość człowieka zauważa istnienie tajemnicy. W znaczeniu dosłownym, objawienie nie jest wynikiem jakiejś ludzkiej interpretacji rzeczywistości, lecz chodzi tu o możliwy fakt realny, o ewentualne wydarzenie historyczne. W sensie ścisłym oznacza odsłonięcie tajemnicy poprzez czynnik historyczny, z którym, w przypadku chrześcijaństwa, tajemnica ta się identyfikuje.

ZNAK: To rzecz, którą się widzi, dotyka, i która, oglądana i dotykana, porusza się w stronę czegoś innego. To realne doświadczenie, które odsyła nas do czegoś innego. Rzeczywistość doświadczalna, która nabiera swego znaczenia, odsyłając do innej rzeczywistości.

Rzeczywistość doświadczalna, której właściwe znaczenie, czyli odpowiednie do ludzkich oczekiwań, jest czymś innym, jest znakiem tego czegoś innego.

ZNACZENIE: Uchwycony związek jakiejś rzeczy z całością, z czymś ostatecznym. Jest to związek, który ustanawiasz wychodząc z siebie samego, wychodząc z danej chwili, wchodząc w relację.

SAMOTNOŚĆ: Nie oznacza bycia samemu, lecz życie pozbawione znaczenia.

ZDUMIENIE: To coś, co rozbudza w nas ostateczne pytanie: nie chodzi o jakąś zimną konstatację, lecz o podziw pełen pociągu, jakby bierność, która w tym samym momencie rodzi w swoim łonie pociąg.

SMUTEK: Według definicji św. Tomasza to pragnienie brakującego dobra. Jest to iskra która wyzwala się z przeżywanej „różnicy potencjalnej” pomiędzy idealnym przeznaczeniem a niespełnieniem historycznym.

WARTOŚĆ: To cała rzeczywistość, która mieści się w ludzkim horyzoncie. Nazywamy wartością przedmiot poznania o ile interesuje życie rozumu. Wartością jest poznana rzeczywistość właśnie o ile interesuje, o ile jest czegoś warta.

PRAWDA: Korespondencja pomiędzy świadomością a rzeczywistością, co jest zgodne z naturą dynamiki rozumu.