Przez cały rok ks. Giussani mówił o związaniu nowego ludu z racją i z nowym przywiązaniem. W styczniu kiedy udzielił wywiadu dla dziennika La Stampa mówił, że: „Nasz punkt widzenia, czyli nasz wkład dla dobra ludzi to jest metoda odpowiadania na potrzeby człowieka”. W marcu w orędziu, które wydał z okazji prezentacji wystawy w Rimini powiedział : „Narzędziem, z którym człowiek kroczy w drodze ku prawdzie, jest rozum wykorzystywany według całej jego otwartości”. Zobaczymy ten motyw w niektórych fragmentach artykułu z Osservatore Romano. Jest to naleganie na sposób pojmowania rozumu w stosunku do rzeczywistości.

Naleganie, które cechuje nasz lud, dotyczy sposobu w jaki Giussani podejmuje rzeczywistość, sposobu w który on na nią patrzy. Jest to ważne dla nas wszystkich, ponieważ jest wezwaniem, które stoi przed nami wszystkimi. Mianowicie to, co się nam wydarzyło ma związek ze wszystkim, ze wszystkimi okolicznościami naszego życia, ze wszystkimi naszymi relacjami, ze sposobem w którym my ustosunkowujemy się do rzeczywistości. Chodzi o to, aby to, co przeżywamy – życie Ruchu, nie stawało się życiem po pracy, czymś będącym obok życia codziennego. I to stanowi wyzwanie ponieważ ostateczną weryfikacją propozycji naszego Ruchu jest życie dorosłe. Jest to czas kiedy musimy iść do pracy, kiedy mamy dzieci, kiedy życie się komplikuje, kiedy mamy trudności w życiu i w środowisku.

Wobec tego wyzwania my mamy pokusę, aby uratować przynajmniej część rzeczywistości. To jest wyrazem genialności i zarazem ograniczenia religii lub chrześcijaństwa przeżywanego tylko jako religijność: ocalania przynajmniej części życia, ratowani przynajmniej części życia od zamieszania, które nas otacza. W ten sposób towarzystwo staje się dla nas schronieniem, utopią i miejscem gdzie znajdujemy chwilę oddechu pośrodku bitwy. W tej koncepcji komplikacje życia, nieuniknione okoliczności rzeczywistości, w której żyjemy stają się przeszkodą dla naszego życia. To ujawnia się przede wszystkim kiedy życie komplikuje się, kiedy jesteśmy dorośli, kiedy pobieramy się, kiedy mamy dzieci, kiedy praca wymaga więcej. Wówczas zaczynamy widzieć rzeczywistość jako przeszkodę i towarzystwo jest przeżywane jako utopia. Są dwie strony jednej monety.