Nie straciłam Ciebie.

Pozostałaś w głębi mojego istnienia

ta sama, chociaż inna -

bez liści i kwiatów, bez tamtego śpiewu,

twój uśmiech świetlisty z przeszłości nie wróci.

Jesteś inna, piękniejsza.

Kochasz, nie myśląc, że jesteś kochana.

Z serca dziękujesz Bogu pól i ludów

za kazdy kwiat, który rozkwita,

owoc, który czerwienieje,

za okruszynę, która się rodzi.

Z roku na rok zmieniałaś swe oblicze.

Cierpienie czyniło cię mocniejszą,

każdej zmarszczce upływających dni

przeciwstawiłaś ukryte, wciąż zielone

obronne soki.

Teraz patrzysz w Światłość, która nie kłamie,

w Niej przyglądasz się trwającemu życiu.

Młodości, czasie bez imienia,

ludzka wśród ludzkiej biedy

a żywa tylko w Bogu, tylko w Nim szczęśliwa.

Młodości wieczna, wciąż żywa nadziejo,

powierzam cię nadchodzącym barwom i odcieniom

- kiedy na ziemię wróci wciąż kwitnąca wiosna

a na niebie - gdy zgaśnie słońce

będą rodzić się gwiazdy.